Fons Mariën las Elizabeth Finch van Julian Barnes.
Dit nieuwe boek van Julian Barnes bestaat uit drie, goed onderscheiden delen. In het eerste deel maken we kennis met Elizabeth Finch, een docente cultuurgeschiedenis, vanuit het standpunt van Neil, een van haar studenten. Zij geeft les aan volwassenen en Neil is een gescheiden man en acteur, die weinig succesvol in het leven staat. Hij en zijn medestudenten vinden de docente erg origineel, een ware persoonlijkheid die hen probeert aan het denken te zetten, maar ook een beetje geheimzinnig. Na zijn studies houdt Neil met haar contact door soms samen met haar te gaan lunchen. Elizabeth blijft echter haar privéleven goed afschermen.
Vervolgens volgt haar overlijden, het contact van Neil met haar broer Chris en de afhandeling van haar erfenis. Het blijkt dat ze haar boeken en alle notities aan Neil achterlaat. Hij probeert uit deze nagelaten papieren wijs te geraken en maakt hier uiteindelijk uit op dat ze notities maakte voor een werk (boek?) over de Romeinse keizer Julianus de afvallige, waarover ze ook in haar lessen sprak. Neil neemt dan dat werk op zich.
Deel twee is het essay van Neil over Julianus, gezien door de blik van talrijke auteurs door de eeuwen heen. Wat een interessante uiteenzetting zou kunnen zijn (het christelijke monotheïsme versus het polytheïsme van de ‘oude goden’ dat Julianus in ere wil herstellen), is in deze versie – naar mijn gevoel – een veeleer saai historisch werkstuk geworden. Saai en taai om te lezen.
In het derde deel neemt Neil opnieuw contact op met enkele oud-leerlingen om de figuur van Elizabeth verder te bespreken en uit te diepen.
Het geheel is wat onsamenhangend naar mijn gevoel, met een tweede deel dat haaks staat op de rest van het boek. Het verband met het personage Elizabeth wordt onvoldoende duidelijk gemaakt. Kortom, ik vind dit niet de beste Barnes. Ik heb van deze auteur eerder een aantal goede tot zeer goede boeken gelezen, maar ‘Elizabeth Finch’ hoort daar niet bij.
Fons Mariën
dagelijks iets degelijks 