Vandaag wordt de Engelse rocker Ron Wood (links op de foto) 75 jaar. Uiteraard kennen de rockliefhebbers hem nu vooral omdat hij al een paar decennia bij The Rolling Stones speelt, maar met zijn soloalbum “I’ve got my own album to do” uit 1974 wilde hij vooral aanduiden dat hij nog een eigen leven had naast het begeleiden van Rod Stewart (rechts op de foto), eerst bij de Jeff Beck Group en daarna ook bij The Faces en op de eerste solo-elpees van Rod the Mod…
De eerste elpee van The Jeff Beck Group (“Truth”) was voor meer dan de helft met bluesmateriaal gevuld. Dat hierbij ook twee Willie Dixon-nummers waren, is niet echt verwonderlijk, want als men het in die tijd over blues had, dacht men bijna uitsluitend aan de Chicago-blues van het Chesslabel. Stewart noemt “Truth” een mijlpaal voor hemzelf. Hij bedoelt hiermee dan vooral dat hij vanaf dan een toetssteen had. Hij kon zichzelf op meerdere nummers met een verschillend karakter beluisteren en zich bijschaven waar dat nodig was. Ikzelf zou daarbij nog willen wijzen op het belang van de bezetting voor “Truth”. Buiten Jeff en Rod was dat Ron Wood die als bassist niemand minder dan de oorspronkelijk voorziene Jet Harris (van The Shadows) verving. Ron Wood kwam van de Engelse groep The Birds (niet te verwarren met de Amerikaanse Byrds), die als enige “claim to fame” hebben dat daarin ook Kim Gardner zat (later bij Ashton, Gardner & Dyke). Overigens speelde Gardner hier basgitaar en speelde Ron Wood ritmegitaar, wat hij dus later ook bij The Faces en The Stones opnieuw zal doen.
Verder vinden we Mick Waller terug op drums, John Paul Jones, de latere bassist van Led Zeppelin, die ook al bas had gespeeld op “Good morning little schoolgirl”, speelde orgel en Nicky Hopkins (van The Cyril Davies’ Allstars) zat aan de piano. Hopkins, Stewart en Beck in één groep, men zou het nu nauwelijks voor mogelijk achten en zo was het toen ook, al hadden Hopkins en Stewart nog niet de faam die ze nu hebben. Vooral van belang was daarenboven de in het oog springende vriendschap tussen Wood en Stewart.
Toen de Jeff Beck Group op tournee was in de Verenigde Staten in 1969 ontstond er ruzie nog voor ze aan het geplande optreden op Woodstock toe waren. Dat kwam o.m. omdat de Amerikaanse manager Rod Stewart op de schouder klopte en zei: “Goed gezongen, Jeff, en dat gitaristje dat je daar hebt, dat is ook niet slecht.” (*) Toch was Jeff Becks woede vooral tegen Ron Wood gericht, die hij samen met Mick Waller ontsloeg. Stewart was op dat moment al zo bevriend met Wood dat hij mee opstapte. Bovendien bleek de Australische bassist die Wood moest vervangen zo slecht dat voor het volgende album (“Beck-Ola”) toch weer een beroep moest gedaan worden op Ron (drummer werd Tony Newman van Sounds Incorporated). Natuurlijk was de sfeer danig verpest en de elpee is dan ook zo goed als waardeloos.
Toch denkt Rod Stewart onder dergelijke omstandigheden nog altijd niet aan een solo-trip. Hij stapt uiteindelijk zelfs pas uit The Jeff Beck Group als Ron Wood overstapt naar het groepje dat verweesd achterbleef toen Steve Marriott uit The Small Faces was gestapt. Ja, er werd veel gestapt in die tijd!
Rod Stewart en Ron Wood, het is een vriendschap voor het leven. “Very often we got more pleasure out of each other than we did out of the girls,” schrijft eerstgenoemde in zijn autobiografie (p.95) en alhoewel men daar zeker geen erotische betekenis moet aan geven, is het misschien toch wel ook iets meer dan gewone vriendschap.
Ondertussen was het beruchte Immediate-label opgericht en via Lou Reizner (de man van het krankzinnige “World War Two”-project uit 1976: beelden uit de Tweede Wereldoorlog op muziek van The Beatles, gezongen door anderen met een klassiek orkest; Rod Stewart mocht natuurlijk ook meedoen, zijn bijdrage werd “Get back”; nu, Reizner had zich wel meer in merkwaardige avonturen gestort, zo was hij de vertegenwoordiger van Soeur Sourire in de VS) en Mike d’Abo wordt ook Stewart er binnengesmokkeld. Ironisch is wel dat d’Abo ooit nog eens was opgeroepen om Paul Jones te vervangen als zanger bij Manfred Mann, omdat Rod Stewart geweigerd had!
Ronny De Schepper
(*) Volgens Rod’s autobiography was dit voorval een jaar eerder te situeren, toen ze bij hun allereerste optreden in de VS de Fillmore East plat speelden. (p.91-92)
dagelijks iets degelijks 