Jean-Pierre Verstraete wordt 75…

Op hetzelfde ogenblik als in Londen Ron Wood wordt geboren, ziet ook in West-Vlaanderen een latere gitarist het daglicht: Jean-Pierre Verstraete (op bovenstaande foto tweede van links). Hij speelde o.m. mee op “Daar in die oude bar”, een Vlaamse bewerking van “Down by the riverside” uit 1968.

De zanger is Ivan Joe (foto 1) met zijn groep The New Generations (foto 2), maar op het plaatje waren dat studiomuzikanten, met aan het orgel Roland Thyssen, aan de drums Freddy Rottier, de sologitaar is van Burt Blanca, terwijl er ook nog “een oude man” was die akoestische gitaar speelde, en Jean-Pierre Verstraete op de ritmegitaar. Aan de bas was er Frans Van Ackere en de producer was Albert Vanhoogten.
Ik kreeg van Jempi, zoals Jean-Pierre zich liever noemt, nog de volgende aanvulling: “Vooral de tekst werd rap in elkaar geflanst. Het zat zo: een orkestje waar ik in 1965 toetrad had net zijn zanger-gitarist ontslagen en ik werd gevraagd om hem als gitarist te vervangen. Dat ik amper gitaar kon spelen speelde geen rol want ik had toen al een ferme gitaarversterker en dito echokamer en het orkestje had helemaal geen versterking. Die zanger-gitarist was Ivan Joe voluit Ivan Demeulemeester en had voordien al plaatjes opgenomen.

Toen ik in 1967 van het leger verlost was kwam Ivan er mij van te overtuigen om met hem een nieuw groepje te vormen (ik kon toen al wel beter gitaar spelen). En zo werd The New Generations geboren. Ivan, die enkele jaren ouder was, had zijn zinnen gezet op een woning om er een soort jongerenbar in te richten. De naam was rap gevonden (de oude bar) want wij hadden hem in een oude stijl ingericht, en het idee rijpte om als reclame een plaatje te maken. Dit hebben we dus gedaan met een in zeven haasten geschreven tekst. Het is opgenomen in de Deccastudio Brussel.”

“De B-kant van het plaatje is Hebt u zich nooit afgevraagd (A little bitty tear) een soort protestsong met tekst van Ivan. In 2001 ben ik Ivan opnieuw tegen het lijf gelopen en hij wilde het plaatje met mij weer opnemen. Ik heb toen een nieuwe ruwe backing track gemaakt. Samen hebben we dan wat geoefend maar na een tijdje verdween Ivan terug zoals hij het in het verleden zo vaak deed. De foto’s zijn van 1968 ergens bij een optreden, de tweede van links ben ik en de derde van links is Ivan.”

Ongeveer in diezelfde periode begeleidde Jean-Pierre ook zangeres Paula Jong b.v. op “Vergeef mij want ik deed je pijn”. Dit is de B-zijde van haar interpretatie van de hit van Liliane (toen nog niet Saint-Pierre) “We gotta stop”, maar hierop speelt Jean-Pierre niet mee. Op het podium werd Paula Jong begeleid door The Lords, bestaande uit (op de foto v.l.n.r.) drummer Jan Van Essche, gitarist Jean-Pierre Verstraete, zanger Ricky, bassist Frans Van Ackere en toetsenist Marnix Veys. Voor zover hij zich kan herinneren, speelde niemand van The Lords mee op de opname van “Vergeef mij”. Aan de drums zat wellicht opnieuw de alom tegenwoordige Freddy Rottier.
Daarna speelde Jean-Pierre nog bij diverse groepen, waarvan The George Baker Selection ongetwijfeld de belangrijkste was. Ondertussen treedt Jean-Pierre al lang niet meer op, maar dat belet niet dat hij zich in zijn eigen studio soms tot eigen composities laat verleiden. Ook duikt hij soms in zijn rijke archief en komt dan met verrassende verhalen naar boven. Zoals dat van The Boemerangs. “Deze groep werd opgericht toen we ons laatste jaar middelbaar deden in de Technische School (MTS) van Kortrijk,” schrijft Jempi. “Dit was in 1964. Enkel twee mensen waren van het MTS en drie kwamen uit het St.-Amandscollege en zo ontstond dit schoolbandje. Ik was zelf geen spelend lid van de groep maar ik zat samen met de basspeler in dezelfde klas en waren iedere dag dus tesamen op stap en muziek was het hoofdthema van onze gesprekken. Wij speelden immers ook accordeon bij dezelfde muziekleraar. Marc Merlin speelde dus bas, Marc Dumon nam de gitaar ter hand en van de zanger ken ik enkel nog de voornaam: Chris heette hij en hij kwam dus uit het college. Er was een muziekwedstrijd van het plaatselijk weekblad samen met een grote platenzaak met als inzet een plaatopname. Deze was reeds op voorhand aan de groep toegezegd en ik moet eigenlijk wel toegeven dat de groep deze wedstrijd onverdiend heeft gewonnen. Voor het singeltje werd er voor twee covers gekozen: A little bitty tear van Hank Cochran, dat in 1963 hier in Vlaanderen was opgenomen door Bobbejaan Schoepen als Die ene kleine traan, en Let the four winds blow van Fats Domino.
Het kon niet uitblijven dat ook het college een bandje moest hebben als onze tegenhanger en zo ontstond het viertal The Spirits. Kwalitatief veel beter dan wij en vooral op taalgebied, hoe kan het anders. Ook zij namen rond dezelfde tijd een plaatje op (My heart cries/So sad). Zeker niet slecht en bovendien ook nog eigen composities, maar toch werd er verder niets meer van gehoord.
The Boemerangs hebben nog vele jaren opgetreden maar Marc Merlin had ondertussen zijn toevlucht elders gezocht en werd vervangen door Freddy Possenier, nu nog altijd bas- en gitaarspeler is bij Willem Vermandere.
Toevallig kwam op onze donderdagmarkt een jaar geleden Marc Dumon binnen gewandeld (*) en die kon mij vertellen dat ook hij het contact met Marc Merlin kwijt was maar via de social media was hij zijn zoon op het spoor gekomen en zo vernam hij helaas dat Marc enkele jaren geleden overleden was in het Duitse Lübeck, waar hij woonde.”

Ronny De Schepper

(*) Jempi is één van de uitbaters van de cafetaria van de vrouwenvoetbalploeg van Racing Harelbeke.