Het is vandaag al 55 jaar geleden dat “Happy together”, het prachtige nummer van The Turtles, op nr.1 belandde van de Amerikaanse hitparade.
Howard Kaylan (vocals), Mark Volman (vocals), Al Nichol (lead guitar), Jim Tucker (rhythm guitar), Chuck Portz (bass) en Don Murray (drums) vormden zo’n typisch voorbeeld van gezonde surfjongetjes die onder invloed van allerlei spul overschakelden naar flower power en andere psychedelische toestanden.
Nadat ze reeds drie jaar als dansorkest in Los Angeles hadden gespeeld onder de naam The Crossfires veranderden ze hun naam in The Turtles en ze braken door met een nummer van Bob Dylan: “It ain’t me babe”. Na “It ain’t me babe” hadden ze nog een paar lokale successen met nummers van P.F.Sloan (“Let me be”, “You baby” en “Can’t I get to know you better”), maar hun internationale doorbraak kwam er maar met “Happy together”, een nummer van Bonner en Gordon.
Hetzelfde duo zorgde ook voor de opvolger “She’d rather be with me” (dat Sam Gutter’s Blues Band ook op zijn repertoire nam). Dat gold ook voor “You know what I mean”, maar deze plaat flopte. “She’s my girl” (ook van het duo) was dan weer wél een succes. Ondertussen had Jim Tucker de groep verlaten. De anderen stichtten in navolging van The Beatles een eigen label (Blimp, hun eerste platen werden uitgebracht op White Whale) en namen de productie in eigen handen. “Sound asleep” was één van de voorbeelden. Het nummer wordt als een groepscompositie gepresenteerd en bevat reeds een aantal grappen die een voorafbeelding zijn van wat zal komen (een zaag om het gesnurk van de slapende te verbeelden b.v.).
Als ze geen nummers van eigen hand opnemen – het prachtige “Elenore” is wel van henzelf (*) – dan gaan ze te rade bij stevige knapen zoals Roger McGuinn en Gene Clark van The Byrds (voor “You showed me”), Stephen Stills van Buffalo Springfield (voor “Lady-O”) of Harry Nilsson (voor “The story of rock’n’roll”). Deze laatste speelt zelf piano op deze opname, terwijl de sax-solo wordt gespeeld door niemand minder dan Plas Johnson.
Op dat moment zijn Howard Kaylan en Mark Volman al helemaal weggeëvolueerd van de ritmesectie (met falsetstemmetjes presenteren ze zich b.v. als de meisjesgroep “The Incredivoices”) en een split van de groep kan dan ook niet langer uitblijven. Het vocale duo zal enkele jaren later bij Frank Zappa’s Mothers of Invention terechtkomen en daar o.m. een memorabele live-versie van “Happy together” brengen.
Toch hebben ze in 1969 nog als eerste “controversiële” rockgroep een concert gegeven in het Witte Huis op uitnodiging van Tricia Nixon. Een jaar later was Grace Slick aan de beurt. Toen deze de maoïstische studentenleider Abbie Hoffman meebracht, werd die wel de toegang geweigerd.
Ronny De Schepper
(*) Zijzelf vonden het allesbehalve “prachtig”: Guy De Pré noemde het in De Prehistorie een parodie op hun vroegere succes “Happy together”. Dit wordt bevestigd door Vinnie D’Browne: “Inderdaad een parodie, Howard Kaylan zelf heeft dit later toegegeven. Hun platenmaatschappij destijds bleef hen maar pushen om nog zo”n overdonderend succes à la Happy Together uit te brengen en met Elenore wilden ze rebelleren. Dit was in hun ogen een minderwaardig nummer, ze hoopten dat de platenmaatschappij dit ook zou beseffen en hen zo met rust zouden laten om hun eigen ding te laten doen.”
dagelijks iets degelijks 