William Holden (1918-1981)

Het is vandaag al veertig jaar geleden dat de Amerikaanse acteur William Holden is gestorven. We kennen hem vooral uit de klassieker “Sunset Boulevard” (zie bovenstaande foto). William Holden kreeg slechts de hoofdrol in “Sunset Boulevard” omdat die door Montgomery Clift werd geweigerd omdat hij dacht dat deze hem schade zou berokkenen. Later werd Holden de favoriete acteur van Wilder, ondanks het feit dat hij een alcoholieker was om zijn onzekerheid weg te drinken. Zo is hij trouwens ook aan zijn eind gekomen: in 1981 is hij in een dronken bui gestruikeld en met zijn hoofd tegen zijn nachtkastje geknotst.

William Franklin Beedle Jr., zoals hij echt heette, maakte in 1938 zijn speelfilmdebuut met een rolletje in de Prison Farm. Zijn eerste hoofdrol, als een jongeman die maar niet kan kiezen tussen viool spelen en boksen, speelde hij in de film Golden Boy uit 1939. Dat lijkt een onzinnige keuzemogelijkheid, die alleen in een film kan voorkomen, maar in werkelijkheid was het gebaseerd op de realiteit. Het scenario van Clifford Odets is immers wellicht gebaseerd op het ware verhaal van Joe Louis, die het geld voor zijn vioollessen spendeerde aan bokslessen.
Holden groeide op in een rijk gezin, dat van Illinois naar Pasadena verhuisde toen Holden drie was. Zijn vader was een industrieel chemicus en zijn moeder lerares. In 1937, terwijl hij nog chemie studeerde aan het Pasadena Junior College, werd hij door Paramount gecontracteerd voor een film. Sindsdien werd hij veelvuldig gecast als de ‘boy-next-door’.
Hij trouwde op 12 juni 1941 met actrice Brenda Marshall, van wie hij in 1971 scheidde. Ze kregen twee kinderen, geboren in 1943 (Peter) en 1946 (Scott). Holden had tevens een dochter, Virginia, uit een vorig huwelijk. Virginia was geen kind van Holden, maar hij adopteerde haar wel.
Na de Tweede Wereldoorlog, waarin Holden zelf ook diende, kreeg hij twee zeer belangrijke rollen. Hij speelde gigolo Joe Gillis in Sunset Boulevard (1950) en een leraar in Born Yesterday, het klassieke blijspel van George Cukor uit 1950. De rol van het spreekwoordelijke domme blondje bezorgde Judy Holliday destijds een oscar. Haar mannelijke tegenspelers waren Broderick Crawford als de rijkaard die vindt dat zijn vriendinnetje een beetje cultuur nodig heeft en William Holden als de leraar die haar ernstig neemt. Een mislukte zedenkomedie waarin duidelijk wordt gemaakt dat fysieke schoonheid en intelligentie niet noodzakelijk elkaars tegenpool zijn.
Zijn enige Oscar-winnende rol was echter die van een cynische sergeant in Stalag 17 (1953), opnieuw een Billy Wilder-film, waarin William Holden de rol vertolkt van de opportunistische sergeant J.J.Sefton, die juist door zijn opportunisme (ten onrechte) van verraad wordt beschuldigd. Alhoewel Wilder hier een vinger opsteekt tegen de lynching party-mentaliteit die bij tijd en wijle de kop opsteekt bij het plebs, is dit toch ongeveer de enige ernstige noot in een anders veel te luchtige film die zich afspeelt in een krijgsgevangenenkamp. Akkoord, zo’n “stalag” is nog niet hetzelfde als een uitroeiingskamp, waarin veel later ook Robert Benigni aan humor zou doen, maar toch doen een aantal scènes in die context akelig aan. Ik denk dan voornamelijk aan de erotisch getinte scènes…
Gedurende de jaren vijftig bleef Holden populair, mede dankzij films als Picnic en Sabrina (1954), waarin Audrey Hepburn als dochter van de chauffeur van de schatrijke Larrabees verliefd is op de jongste zoon David (William Holden). Die behandelt haar echter als een klein kind. Wanneer ze hem tijdens een feest ziet flirten met andere meisjes, wil ze dan ook zelfmoord plegen, maar ze wordt gered door niemand minder dan Humphrey Bogart. Deze laatste kon Wilder niet uitstaan omdat hij zich buitengesloten voelde uit het kringetje dat hij met Holden en Hepburn vormde.

Dat was dan wel helemaal anders in “Love is a many-splendoured thing” (1955). The film is based on a true story, recorded in Dr. Han Suyin’s autobiographical novel, “A Many-Splendoured Thing”. The journalist, Mark Elliott, William Holden’s character, is based on Ian Morrison, a British correspondent who had an affair with Dr. Han in Hong Kong. As depicted in the film, Morrison was killed in Korea in 1950, while covering the war there. Jennifer Jones, however, reportedly chewed garlic cloves before her love scenes with William Holden, which may have been an effort to deter her notoriously womanizing co-star. Considering how badly they were getting along, Holden suspected that it was Jones’ attempt to annoy him. Jennifer Jones, who was married to studio mogul David O. Selznick at the time of filming, complained constantly during the production, often yelling, “I’m going to tell David about this!” After complaining about William Holden, the two stars barely spoke to each other on the set. Finally, Holden tried to make peace, offering Jones a bouquet of white roses. She tossed them back in his face.
“The wild bunch” uit 1969 speelt zich af in een Texaans grensstadje in 1913, waar vijf gangsters (Ernest Borgnine, Edmond O’Brien, Warren Oates, Ben Johnson en leider William Holden) het spoorwegkantoor willen overvallen. Die aanval wordt echter verijdeld door “wakkere burgers”. Een aantal van die burgers zijn echter niet alleen wakker, maar ook oververhit en die willen o.l.v. Robert Ryan de achtervolging inzetten en de premie binnenrijven die is uitgeschreven.
In zijn latere jaren was Holden mede-eigenaar van de Mount Kenya Safari Club en verdeelde hij zijn tijd tussen Afrika en Zwitserland. Zijn laatste film stamt uit 1981 (S.O.B.).
Holden overleed door een hoofdwond, veroorzaakt door een val. Holden had te veel gedronken en bleef na zijn val nog zeker een half uur bij bewustzijn. Hij besefte niet dat hij een ambulance moest bellen, anders had hij het zeker overleefd. (Wikipedia)