Fortepianist Melvyn Tan werd in 1956 in Singapore geboren. Hij gaf als vijfjarige zijn eerste concert en op negenjarige leeftijd maakte hij zijn eerste plaat. Een Britse stewardess, Pat Wood, was hierdoor zo onder de indruk dat zij erin slaagde hem onder de aandacht te brengen van Yehudi Menuhin. Daarom studeerde hij vanaf zijn twaalfde aan diens school in Surrey (*), waar hij les kreeg van o.a. Vlada Perlemuter en Nadia Boulanger. Daarna specialiseerde hij zich aan het Royal College of Music in 17de en 18de eeuwse muziek, maar toen hij daar verplicht werd een tweede instrument te kiezen en hij op die manier het klavecimbel “ontdekte”, ontdekte hij tevens de voordelen van de authentieke interpretatie en gaf hij de moderne piano op.
Samen met de London Classical Players van Roger Norrington nam hij de klavierconcerti van Beethoven op en op 8 augustus 1991 begeleidde hij Arleen Auger in Brugge voor één van haar laatste concerten. Begin 1993 speelde Melvyn Tan een prachtig Mozartconcert samen met I Fiamminghi in het Museum Dhondt-Dhaenens te Sint-Martens-Latem (hij verving Maria Joao Pires), ook al bracht showman Tan herhaaldelijk een imitatie van Gilbert Bécaud, waarmee hij wellicht wilde beduiden dat het orkest te luid speelde. Waar Mozart de pianoforte unisono met het orkest laat meespelen, was hij trouwens niet te horen. Op een bepaald moment deed Tan zelfs heel uitdrukkelijk teken dat men stiller zou spelen, maar dit werd niet opgemerkt omdat de muzikanten uiteraard op dirigent Rudolf Werthen waren geconcentreerd. Men kan zich dan ook afvragen waarom Werthen niet opnieuw de viool ter hand nam om vanop de plaats van de concertmeester samen met Tan het orkest te dirigeren (de fameuze “dubbele directie”, waarover Jos Van Immerseel het heeft). Toch moet Tan tevreden geweest zijn (misschien waren er “externe” bonussen?), want een jaar later speelde hij er het concerto in D van Haydn.
Tan heeft ook een eigen ensemble, The New Mozart Players. Het repertoire van Tan loopt tot en met Chopin. Liszt (die hij bij Menuhin veel moest spelen) kan hij niet meer horen (**). Voor de BBC-reeks “Pride and Prejudice” maakte hij even een uitzondering. Toen speelde hij zowaar zelfs 20ste eeuwse muziek… al dient natuurlijk toegegeven dat Carl Davis zich voor zijn composities wel liet inspireren door de tijdsperiode waarin het verhaal zich afspeelt.
Ronny De Schepper
(*) Om dit te kunnen doen moest de familie Tan hem “vrijkopen” van militaire dienst. Daar is zelfs op dit moment nog altijd sterke beroering over in Singapore. Enerzijds van een stelletje sabelslepers die het “een schande” vinden dat hij “zijn land niet heeft willen dienen”. Zelf dienstweigeraar zijnde, leg ik dat soort opmerkingen uiteraard naast me neer. Belangrijker is echter een oppositiegroep die er zich over beklaagt dat het enkel de rijken zijn die op die manier aan legerdienst kunnen ontsnappen.
(**) Zei hij toen, want wanneer ik anno 2016 op zoek moest gaan naar een foto (mijn toenmalige vriendin heeft wel een foto van hem genomen bij dat concert met I Fiamminghi, maar de foto is niet in mijn bezit en de vriendin zoals gezegd dus ook niet meer) was het moeilijk om nog een foto met een pianoforte te vinden. Tan speelt op dit moment blijkbaar evenzeer (of zoniet méér) op een moderne piano…
dagelijks iets degelijks 