Elders schrijf ik over de aanwezigheid van Tina Turner in de BRT-studio’s, 35 jaar geleden, en hoe de aanwezige journalisten haar helaas niet mochten interviewen. Aangezien het optreden bedoeld was voor het programma “Bingo” dat werd gepresenteerd door Bart Peeters heb ik hém dan maar geïnterviewd, ook al omdat hij deel uitmaakte van een groots opgezette benefietreeks van het NCOS (Nationaal Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking).
Met « Amusement omtrent ernst » wil het NCOS vijf maal op een relativerende en plezierige wijze mensen bij elkaar brengen om het over het officiële Belgische ontwikkelingsbeleid te hebben. In Kortrijk, Gent, Brussel, Hasselt en Antwerpen worden eind oktober, begin november vijf avondvullende programma’s georganiseerd, met een meer dan behoorlijke affiche. Raymond van het Groenewoud, Bart Peeters en Hugo Matthijsen, Johan Verminnen, Wannes van de Velde met Flamenco-groep verzorgen elk in een van de vijf steden het muzikale gedeelte van de avond. De Zwarte Komedie brengt satirische verhalen. Wurre Wurre biedt een aantal verrassende animaties op het podium en in de zaal. Jessie de Caluwe presenteert. Guy Poppe, Hugo van Dienderen en Paul Houben interviewen politici over het onderwerp van heel de reeks : « politiek fatsoen en het ontwikkelingsrantsoen ». Wij van onze kant haalden Bart Peeters van het « Bingo »-plateau bij Tina Turner weg om hem te vragen hoe « vedetten » daar nu eigenlijk tegenaan kijken om steeds voor een benefietwagentje te worden gespannen ?
Bart Peeters : Ik ben in die zin tegen liefdadigheidsoptredens dat het geen dekmantel mag zijn voor slechte kwaliteit. Zo vind ik het heel sympathiek dat een aantal Vlaamse zangers « Leven zonder honger » opnemen, maar ik geloof niet dat dit ook maar met liefdadigheid heeft te maken, enkel met slechte smaak. Kijk, als je een bekend bakkes hebt dan kun je twee dingen doen. Je kan de mensen Coca-Cola aanpraten en dan ben je rap rijk, maar binnen het jaar ook creatief dood. Dan ben je niks meer waard, heb je geen enkele geloofwaardigheid meer.
Maar als het dan toch zo is dat als ik zeg « Greenpeace is O.K. », dit meer draagkracht heeft dan als mijn broer dat zegt, dan is het misschien toch aangewezen om die mensen dan daarmee te helpen, al vind ik het in de grond onzin dat TV-mannekes daar meer zinnige dingen zouden over vertellen dan eender wie. Ideaal is natuurlijk als onze eigen mogelijkheden binnen dat gegeven optimaal kunnen worden aangewend. Ik denk hierbij vooral aan de actie in december t.v.v. Amnesty International die heel toepasselijk « Jailhouse rock » zal heten en die ook in speciale decors e.d. zal plaatsvinden. We zullen ook een heel vreemde versie van het Presley-nummer brengen enz.
Enfin, ik lig hierop heel wat meer gebrand dan bij een vorige gelegenheid toen Amnesty mij had gevraagd veertig bladzijden uit « Een man » van Oriana Fallaci te brengen. Veertig bladzijden ! Ik vond mezelf langdradig op het podium ! En toch : grote ovatie. Toen had ik het door. Hier klopte iets niet. Er zat hier blijkbaar niemand in de zaal die nog niet van dicht betrokken was bij het werk van Amnesty. Met zo’n onderwerp kom je ook niet aan bij jongeren of zo. En met deze organisatie is dat wél de bedoeling. Vandaar ook inhoudelijk weinig diepgang. Maar de NCOS-tournee is dan weer meer « binnenskamers » opgevat, zodat men daar dan weer wél dieper zal graven.
— Je treedt daarbij op als « Jan en Piet van het betere lied », in de Jailhouse Rock-toestand zal je te zien zijn met The Yeh-Yeh’s en met LSP-band, je praat met Tina Turner, je leest Oriana Fallaci voor, is er eigenlijk nog wel plaats voor Bart Peeters in je leven ?
B.P. : Geen enkel probleem. Ik heb helemaal geen last van schizofrenie of zo. En dat komt omdat ik eigenlijk een acteur ben, natuurlijk.
— Ha zo ? Ik dacht dat je van opleiding plastisch kunstenaar was ?
B.P. : Ha ja, dat ook nog, dat is juist. Ik ben als schilder en beeldhouwer begonnen en heb voor theaters gewerkt als decorateur. En tijdens mijn burgerdienst bij het KJT heb ik daar ook nog een musical geschreven die op het repertoire is gebleven. En dan denken sommige mensen : is die Peeters nu zot geworden ? Maar sommige van die dingen heb ik op mijn zestiende al gemaakt.
— Maar heeft die versnippering niet tot gevolg dat men je nergens meer echt au sérieux neemt ? Neem nu het voorbeeld van The Yeh-Yeh’s…
B.P. : Oh, maar dat hoeft men niet au sérieux te nemen, hoor ! Als je gekend bent van de TV, niet alleen ik, ook de andere groepsleden, dan mag je natuurlijk onmiddellijk op alle grote festivals spelen. Maar ik vind dan wel dat mensen het recht hebben om daar bevooroordeeld naartoe te komen, zo van « dat wil ik nog wel eens zien ». En dan is het aan ons om terug te slaan. En in dit geval hebben we dat vooral gedaan door onszelf te relativeren. Als gevolg van ons televisiewerk wilden we trouwens ook dat image van de pop star doorbreken.
Waarna hij « het Vlaamse volk ging vertegenwoordigen bij Tina Turner » zoals hij het zelf met een knipoog formuleerde. « ’t Is eigenlijk hetzelfde als toen ik in de kleuterschool bloemekes mocht afgeven aan de koningin », voegde hij er nog aan toe. Maar Tina Turner is er helaas niet bij in Ontmoetingscentrum Marke te Kortrijk op woensdag 22 oktober. Vandaar dat de toegangsprijs in voorverkoop slechts 180 fr. bedraagt allicht…
Referentie
Jan Draad, Bart Peeters aan het lijntje, De Rode Vaan nr.42 van 1986
dagelijks iets degelijks 