« Tenslotte zijn het nog altijd de renners die de wedstrijd maken ». Deze uitdrukking hoort men meestal wanneer bepaalde organisatoren alles hebben gedaan om een wielerwedstrijd te doen slagen, maar de heren renners het vertikken om enig animo erin te steken. Het zal elke wielerliefhebber dan ook ontzettend plezier doen dat het met de wereldkampioenschappen in Colorado Springs (6 en 7/9/1986) precies andersom was. De UCI (de mondiale wielerbond) was alweer eens bezweken voor het grote geld en was de les van Venezuela 1977 ook reeds goed en wel vergeten, zodanig dat deze toch wel omvangrijke organisatie werd toevertrouwd aan wielerenthousiastelingen uit de Verenigde Staten, waar de wielermikrobe dan al stilaan zijn weg mag beginnen vinden, maar waar de grote massa nog totaal onverschillig staat tegenover het verschijnsel.
Een eerste (en voor deze televisierubriek voornaamste) gevolg was alvast dat de grote televisienetten bedankten (te weinig belangstelling vanuit de reklamewereld : een mooi staaltje van wat ons te wachten staat als de Vrije Onderneming het pleit wint in medialand) en de uitzending werd verzorgd door het lokale televisiestation in samenwerking met ons aller BRT. Helaas kan Rik De Saedeleer hiervoor van onzentwege wel de medaille voor moed en zelfopoffering krijgen, maar geen felicitaties. Naar verluidt (en wij geloven hem bij voorbaat) omdat het onmogelijk werken was met de nonchalante lokale televisiemensen die het gezegde « we zullen wel zien » in het vaandel voerden.
Geen spijt dus dat de pistekampioenschappen niet op het scherm zijn gekomen, ondanks het feit dat Michel Vaarten daar een gouden en een zilveren plak heeft behaald (in akrobatienummers zoals het keirin en de puntenkoers, waarbij het eerste eigenlijk een smet is op het blazoen van de wielersport) en dat DDR- en Sovjet-atleten records bij de vleet neerhaalden (de piste zou echter beduidend te kort geweest zijn !). Ook geen felicitaties voor de wegwedstrijd voor de beroepsrenners, ondanks een schitterende apotheose, niet alleen — zoals gezegd — vanwege de renners (Argentin, Mottet en C°) maar ook vanuit televisie-oogpunt : de beelden bij de start en tijdens de wedstrijd waren daarvoor veel te nikszeggend.
En uiteraard ook geen gelukwensen voor de titelstrijd bij de liefhebbers, al kunnen we daar het team van De Saedeleer onmogelijk op zijn merites beoordelen aangezien het hele schouwspel de mist inging. Maar schouwspel was er ! Zo mogelijk nog spannender dan bij de profs en dat terwijl er geen enkel sponsorbelang op het spel stond. Zelfs met merkentruitjes aan zouden deze in de mist totaal onleesbaar zijn geweest. Zuivere sport dus en nog wel van de bovenste plank — met de renners uit de DDR in de hoofdrol (Ampler, Ludwig, Barth, Kummer … ). Ook onze Belgen (vooral Van Hooydonck en Van Itterbeek) lieten zich hier van hun aanvallende zijde zien, iets wat van de profs (met uitzondering van Emonds) niet kon worden gezegd, ondanks de voorbeeldige inzet die zij hadden betoond bij de voorbereiding o.l.v. Eddy Merckx.
Wie eveneens van voorbeeldige inzet blijk gaf, was gelegenheidscommentator Louis De Pelsmaeker. We mogen ons niet voorstellen wat het zou geweest zijn indien Mark Stassijns op zijn typisch zeurderige manier de dode tijd had moeten volpraten. Maar verder was dit ongetwijfeld het wereldkampioenschap der gemiste kansen. In meerdere betekenissen.
Referentie
Ronny De Schepper, Gemist, De Rode Vaan nr.37 van 1986
dagelijks iets degelijks 