Phil Spector (1939-2021)

De legendarische New Yorkse muziekproducer Phil Spector is gisteren in zijn cel overleden. Dat meldt de doorgaans goed ingelichte Raymond Thielens. Spector zou vier weken geleden besmet zijn geraakt met het coronavirus en vervolgens van de gevangenis – waar hij een celstraf voor moord uitzit – naar het ziekenhuis zijn overgebracht. Hij herstelde goed en mocht terug naar de gevangenis, maar herviel. Hij zou zaterdag overleden zijn. (Het Laatste Nieuws)

Een jury uit Los Angeles heeft in 2009 geoordeeld dat Phil Spector, wellicht de bekendste producer van popmuziek aller tijden, schuldig is aan moord op de actrice Lana Clarkson. Toen al stond vast dat Spector tegen een gevangenisstraf van op z’n minst vijftien jaar aankeek. Dat proces was dan wel het tweede, want de eerste maal was de jury niet tot een eensluidend oordeel kunnen komen. Na dat éérste proces werd Spector geïnterviewd door Vikram Jayanti, in opdracht van de Britse prestigieuze docuserie Arena. Het werd een niet te missen document, al was het maar omwille van de heel aparte structuur. Het gesprek gaat immers vooral over het “oeuvre” van Spector en niet zozeer over de moord (of zelfmoord, zoals Spector is blijven beweren, al luidde zijn eerste verklaring wel: “I think I shot someone”). De zeer lovende kritieken over Spectors werk (ontleend aan het boek “Tearing down the wall of sound” van Mick Brown) worden geprojecteerd over de beelden uit de rechtzaal. Over een bizar vervreemdingseffect gesproken!
Spector werd op 3 februari 2003 aangehouden op verdenking van moord. Alhoewel hij na het betalen van een borgsom van één miljoen dollar weer werd vrijgelaten, zag het er al onmiddellijk niet zo goed uit voor de excentrieke Amerikaan. Hij nam alvast de advocaat Robert Shapiro onder de arm, de man die eerder reeds O.J.Simpson kon vrijpleiten van een moord, waarvan iedereen aanneemt dat hij ze wel degelijk heeft begaan. (*)
Phil Spector werd ingerekend nadat agenten in zijn huis in Alhambra het lijk aantroffen van de 40-jarige Lana Clarkson uit Los Angeles, een actrice die ooit nog een bijrolletje had in Brian De Palma’s “Scarface” (1983), meer bepaald in the shooting in the Babylon Club (**), maar die stilaan was afgezakt naar pornofilms en nu via een job als stripper in een chique club haar carrière opnieuw van de grond wou helpen. Daarvoor wou ze, volgens getuigen, gerust van de grond gaan met eender wie haar maar behulpzaam kon zijn en wellicht was dat dus ook het geval met Phil Spector. Wat er verkeerd is gegaan, is nog altijd niet duidelijk, maar feit is dat de politie werd verwittigd via een anoniem telefoontje dat er werd geschoten ten huize Spectors met de lugubere vondst als gevolg. Spector ontkent alle betrokkenheid, maar al vlug kwam vast te staan dat “de bewijzen overweldigend zijn”. Over een aanhoudingsbevel werd echter niet gesproken in het persbericht. Als B.A. (Bekende Amerikaan) mag je je blijkbaar heel wat veroorloven!
Met The Ronettes had Phil Spector zich destijds nochtans als protagonist van de vrijgevochten vrouwen naar voren gewerkt, maar daar staat tegenover dat The Crystals zelfs slaafs onderworpen aan de man werden opgevoerd. Als men hiervoor de termen “dominant” en “onderdanig” uit het SM-jargon zou hanteren of gewoon “actief” en “passief”, dan waren The Ronettes de dominante component en The Crystals (met Darlene Love, Barbara Alston en leadzangeres Lala Brooks) de onderdanige. Dit bleek o.a. uit hun eerste “hit” (zeg dat wel): “He hit me (and it felt like a kiss)” dat zelfs uit de handel diende te worden genomen. Nu gaat dat wel over een jongen die ten onrechte vermoedt dat zijn meisje “vreemd gaat”, maar als dit dan wordt opgevolgd met “Please hurt me”, dan gaat een mens zich toch vragen stellen. Zeker wanneer men weet dat beide nummers werden geschreven door het toenmalige echtpaar Carole King en Gerry Goffin, die voor een andere groep (The Cookies) toch ook al “Chains, my baby’s got me locked up in chains” hadden gepleegd.
Grappig is ook dat The Crystals “Then he kissed me” (van Phil Spector zelf, samen met dat andere echtpaar Jeff Barry en Ellie Greenwich, overigens de leveranciers van de meeste Crystals-songs) zongen, wat later door The Beach Boys werd overgedaan als “Then I kissed her”. M.a.w. men veranderde niet enkel het geslacht (wat logisch is) maar ook het rollenpatroon!
Dat The Ronettes “dominant” zouden zijn geweest, is bovendien ook enkel een “rollenspel”, in de realiteit was er maar één dominant en dat was Spector zelf. En wat voor één. Hij huwde met de leadzangeres van The Ronettes, Veronica Bennett, doopte haar om tot Ronnie Spector (***) en hield haar voor de komende twintig jaar gevangen. Eerst haast letterlijk binnen de ommuurde grenzen van hun woning (The Ronettes gingen op tournee – o.a. met The Beatles – met een vervangster), later – toen ze van hem gescheiden was – hield hij haar nog zeven jaar uit de platenproductie weg door allerlei vernuftige regeltjes in haar contract. (****)
Een vies baasje dus deze Phil Spector, maar het dient gezegd dat hij de schepper is van één van de knapste popproducties aller tijden, namelijk “River deep mountain high”, zogezegd van Ike and Tina Turner, maar eerder van Tina Turner en Phil Spector. Hiervoor betaalde hij Ike 20.000 dollar om met Tina te mogen werken. Het fenomenale resultaat, “River deep mountain high”, wordt wel uitgebracht onder de benaming “Ike and Tina Turner”, wat contractueel zo werd vastgelegd en wat zelfs ook nog voor de film “What’s love got to do with it?” zo is. Dat komt ook omdat dit het enige nummer is dat niet heropgenomen werd, omdat – en dat is toch wel een compliment voor Spector – het gewoon niet na te maken is!
Phil Spector werkte o.a. met Scott Engel als studio-bassist en die speelde zo op de meeste van diens producties, óók van The Righteous Brothers, het duidelijke voorbeeld voor The Walker Brothers, die Scott later zou stichten samen met John Maus en Gary Leeds.
In 1990 riep Nick Cave (op het album “The good son”) met “The ship song” tot mijn verbazing de dramatiek op van The Righteous Brothers bij Phil Spector of de doorslag ervan bij The Walker Brothers.

Ronny De Schepper

(*) O.J.Simpson werd ervan beschuldigd dat hij zijn blanke vrouw Nicole Brown had vermoord. Vroeger zou er geen twijfel over hebben bestaan hoe dit zou aflopen, maar advocaat Shapiro bespeelde precies de recente gevoelens van “politieke correctheid” en bekwam dat de jury vooral uit zwarten was samengesteld. Bovendien toonde hij aan dat de politiedetective Mark Fuhrman geïnspireerd was door racistische vooroordelen. Daarom werd Simpson vrijgesproken, zelfs al waren er overweldigende bewijsstukken, inclusief DNA-materiaal!
(**) Hoofdrolspeler Al Pacino zou veel later, namelijk in 2013, de rol van Phil Spector spelen in de gelijknamige film van David Mamet.
(***) Voor haar schreef Brian Wilson het toepasselijke “Don’t worry baby”, maar zij kon dat – wegens de tirannieke houding van Phil Spector – pas veel later opnemen. Toen hadden The Beach Boys het overigens zelf reeds opgenomen.
(****) Haar zus Estelle overleed in februari 2009 op 67-jarige leeftijd.

(Zeer) selectieve bibliografie
Mark Ribowsky, He’s a rebel, New York, E.P.Dutton, 1989, 399 blz.