Walter Ceuppens (1955-2020)

Gistermiddag is in Frankrijk, dicht tegen de Zwitserse grens, mijn vriend Walter Ceuppens overleden. Officieel aan een longontsteking, maar zijn lichaam had geen weerstand meer nadat hij een tweede hersentumor had gekregen. Het is de tweede vriend op relatief korte tijd die ik aan een hersentumor verlies.

Walter was ook germanist, maar het is niet op die manier dat ik hem heb leren kennen, want hij heeft aan de VUB gestudeerd. Nee, ik heb met hem kennis gemaakt in de jaren negentig toen ik op de Bond Moyson in Brussel werkte. In dat grote gebouw op het Sint-Jansplein huisden ook verschillende vzw’s. Ikzelf werkte voor de Vlaamse Socialistische Zelfstandigen en Walter was hoofdredacteur van Switch, een blad voor jongeren die lid waren van de socialistische ziekenbond. Hoe we precies met elkaar in contact zijn gekomen, weet ik niet meer, maar eens we elkaar zo’n beetje kenden, kwamen we overeen dat ik voor zijn blad een nieuwe rubriek “Voetnoten der Geschiedenis” (titel afkomstig van Walter) zou starten. Dat ging dan over mensen die weliswaar hun historisch belang hadden gehad, maar die om een of andere reden door de mazen van het net zijn gevallen. Uiteraard kan je al deze artikels in aangepaste vorm terugvinden op mijn blog. Ik denk o.a. aan Frances Farmer, Dean Reed, Joe Meek of Albert Richter.

Ik had in die tijd ook een rubriek in nog een tijdschrift van een andere vzw in het gebouw en dat waren de Socialistische Vooruitziende Vrouwen. Deze bijdragen gingen over vrouwelijke componisten onder de overkoepelende titel “Voor het zingen de kerk uit”. Hier was de hoofdredactrice Gisèle De Block en het spreekt vanzelf dat ik haar ooit aan Walter zou voorstellen. Later zou hij dat “het mooiste geschenk ik ooit van je kreeg” noemen. Een fijne attentie waaruit je nu ook weer niet moet afleiden dat ik hem voortdurend geschenken gaf. Hij wel. Zo gaf hij me op een bepaald moment een heleboel elpees (zijn hele discotheek?). Dat was in de tijd dat vinyl echt volledig “out” was. Ook bij mij. Ik heb ze dus plichtsgetrouw alfabetisch tussen mijn platen gerangschikt, maar gespeeld heb ik ze niet. Ook al omdat ze veel moderne jazz bevatten. Had mijn vriend Philippe Venneman toen nog geleefd, die zou er zijn voordeel mee hebben gedaan!

Samen vormden wij een soort van drie musketiers, die zich binnen die grote mastodont niet helemaal thuis voelden en dus bij elkaar troost zochten. Dat uitte zich vooral op de middag, toen wij vaak in de buurt (de Marollen) samen gingen eten. Speciaal in de zomer, als we op een terrasje konden zitten, waren dit heerlijke tijden.

Maar mooie liedjes duren, zoals we allen wel weten, niet zo lang en nog in diezelfde jaren negentig verlieten we alle drie (los van elkaar) het gebouw op het Sint-Jansplein om elders een onderkomen te vinden. Mijn band met Gisèle bleef behouden, maar met Walter ging hij helaas verloren. Tot hij, nog niet zo heel lang geleden, mijn blog ontdekte en opnieuw contact met mij opnam. Hij woonde toen al in Frankrijk, vlakbij de Zwitserse grens, omdat zijn stiefdochter daar toen woonde en hij en zijn vrouw Chris voor de opvang van de kleinkinderen (zie foto) zorgden.

Ik heb Walter dus nooit teruggezien, maar we hadden wel dagelijks contact via mail. Zelfs toen een eerste maal een hersentumor bij hem werd vastgesteld. Hij scheen goed te evolueren tot enige tijd geleden een tweede tumor opdook en hij wel wist dat het deze keer niet meer goed zou komen. Ongeveer een maand geleden werd hij opnieuw opgenomen in de kliniek en was het stiefdochter Clio die voortaan verslag uitbracht over zijn gezondheidstoestand. Tot ze dus deze morgen mij zijn overlijden aankondigde.

Een “in memoriam” is altijd een beetje een hagiografie en Walter zou daar ongetwijfeld een hekel aan hebben gehad, daarom moet ik toch ook een paar anekdoten vertellen die ik jullie niet wil onthouden. Ik ben namelijk drie keer met Walter mee geweest omdat hij mensen zou gaan interviewen die hij niet persoonlijk kende, maar ikzelf wel. Het betrof Jan De Zutter van De Morgen en Lode Willems van Knack over esoterie en professor Kris Versluys over het postmodernisme. Welnu, in geen enkele van de drie gevallen is het interview ook verschenen. Telkens vond Walter wel een uitvlucht om er niet te moeten aan beginnen…

Wat hij anderzijds wél heeft uitgeschreven, is een gesprek met de Britse cineast Andrew Birkin. Dat kan je natuurlijk ook op deze blog terugvinden…

Ronny De Schepper