Richard Starkey, vooral gekend als Ringo Starr, de drummer van The Beatles, viert vandaag zijn tachtigste verjaardag…
The Beatles hadden Ringo in Hamburg leren kennen (*), waar hij drumde bij Rory Storm and the Hurricanes, terwijl zijzelf nog een beroep deden op Pete Best. The Beatles moesten op dat moment eigenlijk alles nog bewijzen, terwijl Rory Storm (eigenlijk Alan Caldwell) een stevige reputatie had door zijn acrobatische shows én zijn feeling voor de pers, want toen hij bij één van zijn stunts een been brak, wenste hij slechts verzorgd te worden nàdat een fotograaf het ongeluk op de gevoelige plaat had vastgelegd (**).
Pete Best had wel zijn eigen schare fans, maar toch nam Brian Epstein, voornamelijk in overleg met Lennon, Ringo Starr in dienst voor een paar demo-opnamen, zeker na het débâcle van de demo-sessie bij Decca. Al dient gezegd dat Pete Best daar zeker niet de enige schuldige voor was. Zelfs Har van Fulpen, de voorzitter van de Nederlandse Beatles-fanclub, schrijft in zijn “Beatles Dagboek” (uitgeverij Loeb, 1982) dat de gitaarsolo’s van George “te voorzichtig” zijn, de stem van Paul “onvast”, de drums van Pete Best “monotoon” en John klinkt duidelijk “ongeïnteresseerd (…) met name in de songs die hij duidelijk niet graag zingt.” (p.29)
Er volgden een aantal cafétwisten tussen de fans van Pete en die van de andere Beatles, maar Pete Best zelf vond het allemaal niet zo erg. Hij kreeg van Brian Epstein een plaatsje aangeboden bij Lee Curtiss & the All Stars, waar hij zich hoegenaamd niet slecht voelde… tot Beatlemania een aanvang nam. Vanaf dan zou hij zijn ontslag nooit kunnen verwerken en probeerde hij op een enigszins degoutante manier zijn graantje mee te pikken. Zo verliet hij de groep van Lee Curtiss, nam Tony Waddington en Wayne Bickerton mee als songschrijvers en noemde zijn groep: Best of the Beatles! En alsof dat nog niet genoeg was, stond op de cover van de elpee een foto van The Beatles, genomen door Astrid Kirchherr in Hamburg, met gewoon een cirkeltje rond het hoofd van Pete Best. Het mocht niet baten, het publiek (behalve een buurjongen van mij) trapte niet in het boerenbedrog, al zouden Waddington en Bickerton uiteindelijk in de jaren zeventig toch nog succes kennen als songwriters voor… The Rubettes!
De latere platencarrière van Ringo Starr is helaas het vermelden niet waard. Historisch zijn zijn woorden toen hij na een paar mislukte soloalbums niet langer een platencontract kreeg aangeboden: “Ja maar, ik ben wel Ringo Starr van The Beatles, hé” moet hij wanhopig op tafel hebben gegooid. De bobo’s van de platenfirma gaven echter geen krimp…
Daarnaast dient te worden toegegeven dat Ringo met voorsprong de beste acteur was van de vier Beatles (***). Al moeten ook de acteerpestaties van Ringo nu ook weer niet overroepen worden, want zijn “solocarrière” op dit vlak stelt óók niet veel voor. Op de Internet Movie Database krijgt hij wel 29 credits toegewezen, maar bij nader toezien blijken daar bijvoorbeeld heel wat documentaires over The Beatles bij te zitten! Zelf onthou ik enkel: Candy (Christian Marquand, 1968), The Magic Christian (Joseph McGrath, 1969), 200 motels (Frank Zappa, 1971), Blindman (Ferdinando Baldi, 1971), That’ll be the day (Claude Whatham, 1973), Son of Dracula (Freddie Francis, 1974), Lisztomania (Ken Russell, 1975), Sextette (Mae West, 1978) en Caveman (Carl Gottlieb, 1981). En vaak zitten daar dan nog piepkleine rolletjes tussen, niet meer dan een cameo eigenlijk…
Maar desondanks vallen zijn acteerprestaties dus veel hoger in te schatten dan die van de drie andere Beatles, die er werkelijk niets van terecht brachten. Al werd reeds van bij de aanvang van hun carrière hun humor vergeleken met die van The Marx Brothers. Zelfs Maureen Cleave, de eerste journalist die een artikel aan The Beatles heeft gewijd (in The Evening Standard) zei dat The Beatles interviewen “was like living it up with four Marx Brothers.” (Davies, p.189)
Toch is Ringo erg belangrijk voor The Beatles. Ondanks het feit dat hij het laatst bijgekomen groepslid was, was hij het bindmiddel, het cement. Hij had destijds reeds op uitdrukkelijke vraag van de drie overige leden (****) als drummer Pete Best vervangen en – wat misschien nóg belangrijker was – dat was dan in de eerste plaats niet omwille van zijn drumcapaciteiten (al hééft hij die wel, ook al is het zielig om zien dat hij in concerten uit de post-Beatle periode nooit alleen mag drummen, maar altijd het gezelschap krijgt van een tweede drummer, meestal Jim Keltner) maar omwille van het feit dat ze hem zo’n fijne, grappige vent vonden.
Daarom is het ook typisch dat het eigenlijk Ringo is die als eerste The Beatles heeft verlaten. Het gaat dan over de opname van “Back in the USSR” op 22 en 23 augustus 1968. Ringo kondigde toen aan dat hij uit The Beatles stapte, omdat Paul kritiek had op zijn manier van drummen. Volgens producer George Martin was Paul inderdaad een betere drummer dan Ringo… Paul McCartney ging dan maar aan de drums zitten, terwijl Ringo met zijn familie op vakantie naar Sardinië vertrok. Daar leerde hij overigens van lokale vissers dat inktvissen de gewoonte hebben om stenen te verzamelen en die tot een soort van “tuin” te arrangeren. Ringo schreef prompt “Octopus’s Garden”, het enige nummer van zijn hand dat door The Beatles zou worden op plaat gezet (op “Abbey Road”).
Maar wat ik dus eigenlijk wilde zeggen: in 1968 lagen The Beatles al op apegapen. En het feit dat Ringo besloot uit de groep te stappen, was een teken aan de wand dat “het cement” niet meer “pakte”. Akkoord, hij zou op 3 september nog op zijn stappen terugkeren en vooral Paul McCartney zou het leven nog een tijdje kunstmatig rekken, maar als die er dan op 10 april 1970 de stop uit trekt, is het ook definitief gedaan.
Ronny De Schepper
(fotomontage Erwin De Bie)
(*) Tijdens onze Magical Mystery Tour kon onze bus niet eens het smalle straatje inrijden om het geboortehuis van Ringo te tonen. Op de foto situeert het nederige huisje zich dan ook ergens rechts op de foto. Het gebouw op de voorgrond werd echter ook door Van Morrison gebruikt voor één van zijn albums en daarom staat dit dan maar prominent op de foto.
(**) Originally, Ringo Starr was not sure about giving up his job as an apprentice at Henry Hunt’s, where he made climbing frames for schools, until Storm put forward the idea of “Starr-time” (a solo spot) with Starr singing songs like “Boys” by the Shirelles. Starr finally agreed when Storm told him about how many women would be “available”. It was during this season (summer 1960) that Starr (who had been known as “Ritchie” until then) changed his name to “Ringo”. Na het vertrek van Ringo zou de groep van Rory Storm beginnen zwalpen, zodat Brian Epstein zich zelfs geroepen voelde om er zich even over te ontfermen (de single “America”/”Since you broke my heart”), maar ook dat mocht niet baten. Uiteindelijk zou Storm in 1972 reeds sterven. Sommigen noemen het zelfmoord. In 1973 vertolkte Ringo in de film “That’ll be the day” de rol van Stormy Tempest als ode aan Rory.
(***) Richard Lester was het daar alvast niet mee eens. Volgens hem was George Harrison the best actor of The Beatles. Therefore he had more material in “Help!” than in the previous Beatles movie.
(****) Volgens Hunter Davies in “The Beatles, the authorised biography” dient dit verhaal sterk gerelativeerd te worden. Het was vooral George Harrison die erop stond Pete Best te vervangen. De anderen vonden dit wel een goed idee, maar Brian Epstein was carrément tegen: “The birds loved Pete,” zegt Ringo zelf. “Me, I was just a skinny, bearded scruff. Brian (…) thought I didn’t have the personality. And why get a bad-looking cat when you can get a good-looking one.” (p.165)
Maar ook omgekeerd was het geen grote liefde: “I got another offer at the same time, from King Size Taylor and the Dominoes. He offered £20 a week. The Beatles offered £25, so I took them.” (p.165)
Het strafste was echter nog dat er bijna helemaal geen Ringo was geweest, niet bij de Dominoes, maar ook niet bij de Beatles. Hij wilde namelijk emigreren naar Houston, Texas (omdat Lightnin’ Hopkins daar was geboren): “then the really big forms arrived, all about was your grandfather’s Great Dane a Commy. I couldn’t understand them. If I had done, I would definitely have gone.” (p.166)
dagelijks iets degelijks 
De latere platencarrière van Ringo onder de noemer zetten: het vermelden niet waard, is wel zeer kort door de bocht.
Ringo was de eerste (lang voor McCartney, Rod Stewart, Bryan Ferry, enz…) die zich aan standards waagde: “Sentimental Journey”. Je moet het maar doen in 1970, als Beatle dan nog. Een tweede uitstap naar de country met “Beaucoups of Blues”, is tot op heden behoorlijk onderschat. “Ringo”, het album, de enige soloplaat van een Beatle waarop de andere drie ook te horen zijn, was een voltreffer.
Toegegeven, je bent voor of tegen de stem van Ringo, zoals je net als ik tegen de stem van Keith R. ook kunt zijn.
Ook dit nog. De Beatles hebben in Hamburg zelfs al met Ringo als invaller samengespeeld, en ze kenden Ringo en Rory Storm al van lang daarvoor. Want… Alan Caldwell, Rory dus, had een zusje Iris, waar zowel George als Paul nog mee geweest zijn. Zij is het die ‘just seventeen was’, you know what I mean. Storm’s huis was een plaats waar heel wat Liverpudlian muzikanten samenkwamen. Iris zal later trouwen met ene Shane Fenton, in de seventies bekend als Alvin Stardust.
En inderdaad Starr zat op een gegeven ogenblik aan de drank, en verloor zijn platencontract, maar herpakte zich serieus na 2000. Zijn laatste platen werden dan ook uitgebracht op Capitol en Universal. “Liverpool 8” en nu weer dit jaar “Postcards from Paradise” zijn stuk voor stuk beter dan de brol die dagelijks uit mijn radio stroomt.
Nog dit: in zijn jeugd was Ringo, een zwak ziekelijk jongetje dat enkele jaren doorbracht in tal van hospitalen, en daardoor veel school miste. Hij is wel goed op weg om de langstlevende Beatle te worden, want geeft toe, die 75 jaren zijn aan hem niet te merken.
LikeGeliked door 1 persoon