Markus Groh (Stuttgart, 1971) was ten tijde van de Elisabethwedstrijd voor piano 1995 leerling van jurylid Hans Leygraf in Berlijn (foto YouTube).
Hij was als vierjarige begonnen met de lessen van zijn oudere zus na te spelen. Op twaalf jaar (toen hij al in West-Berlijn woonde) drong het tot hem door dat hij hiervan eigenlijk zijn beroep wou maken. Hij is overigens bevriend met Jan Michiels, die hem (uiteraard) Karel Goeyvaerts aanraadde als Belgisch stuk. Maar toen bleek het werk (“Pas à pas”) niet voor te komen op de lijst! Met de keuze van de jury van zijn programma voor de halve finale was hij niet erg tevreden (Beethoven, Brahms, Prokofiev), maar toch maakte hij daar een grote indruk. Hij speelde het tweede pianoconcerto van Liszt, dat hij een jaar eerder reeds in de Berlijnse Filharmonie had gespeeld. Jos Van Immerseel had voor het eerst “kleuren” uit de Steinway gehoord (voor de rest hield hij een pleidooi voor Streichers en Erards). Hij gaf wel toe dat Groh “historische” fouten had gemaakt, maar dat was wellicht omdat men het op een wedstrijd niet aandurft tegen de romantische traditie in te gaan. De Waal ging daarmee akkoord, maar vond toch dat Groh “ballen” had, dat hij b.v. het orkest zijn eigen tempo oplegde. Voor hem was het de ontegensprekelijke nummer één. En hij had gelijk: Groh werd inderdaad de winnaar van de Elisabethwedstrijd 1995. Op het laureatenconcert in Gent bracht hij het eerste concerto van Brahms.
dagelijks iets degelijks 