De Deense sopraan Inger Dam-Jensen (foto YouTube) zong in Cardiff “Una voce poco fa” niet overtuigend, maar misschien was de klankbalans van de BBC niet in orde, want ze haalde wel de finale. “Je veux vivre dans ce rêve” maakte misschien toch minder indruk dan het eigentijdse Deense lied dat ze zong, waarbij de pianiste niets anders moest doen dan op het pedaal drukken, voor de rest diende de piano enkel als “klankkast” voor haar zang. Het was nochtans door de andere “eigentijdse” zanger, Paul Whelan, dat ze werd geklopt. In de finale van The Cardiff Singer of the World 1993 begint ze met “Amor” van Richard Strauss, een merkwaardige keuze zonder “warming up”. At least she’s pleasant to look at. “Misera, dove son”, de concertaria van Mozart, viel wel mee, ondanks een lamlendig orkest (niet alleen hier in déze aria). Ze werd gevolgd door “Let the bright Seraphim” uit “Samson” van Händel, dat werkelijk schitterend klinkt. Gewoon op déze avond gerekend, verdient ze de palm méér dan Beltran. En alzo geschiedde… Zij werd dus de Cardiff Singer van 1993.
dagelijks iets degelijks 