Versprekingen tussen de woorden « boek » en « broek » zijn zo legio dat het ons in hoge mate verbaast hoe b.v. schoolkinderen daarvan nog steeds plat achterover gaan. Als de hoofdredacteur met de idee kwam aandraven dat ook « het lijntje » in het teken van het boek moest staan, kwam ons desondanks meteen de Turnhoutse auteur Walter Van den Broeck voor de geest, ongetwijfeld omdat wij die de laatste tijd steeds « Walter Van het Boek » noemen. Het boek zijnde « Brief aan Boudewijn », samen met Claus’ « Verdriet van België » wellicht het meest geprezen Zuid-Nederlandse werk van de jongste jaren. Geen twijfel mogelijk dus, daar gaat in Turnhout reeds de bel.
— Walter Van den Broeck, u bent een auteur die geregeld wordt gesignaleerd op de boekenbeurs. Nochtans zijn er ook tal van uw collega’s die ervoor terugschrikken daar lijfelijk aanwezig te zijn. leder zal daarvoor wel een eigen motivatie hebben, wat is de uwe ?
W.V.d.B. : Een Boekenbeurs duurt zowat elf à veertien dagen, wat maakt dat ik daarna voor vijftig weken gerust ben. Die anderen zijn echter juist vijftig weken op weg, geloof ik, naar recepties en zo, en daar ziet men mij nooit. Ik ga alleen naar de Boekenbeurs, daar zie je ze allemaal nog eens samen en dan is het weer welletjes voor een jaar.
— Een vrij negatieve motivering dus. Voelt u zich desondanks bevredigd op zo’n beurs of is het een veel te opgepepte atmosfeer om b.v. tot serieuze gesprekken met lezers te komen ?
W.V.d.B. : Voor serieuze gesprekken met lezers moet je niet op de beurs zijn natuurlijk. Dat gebeurt wel maar dat is eerder sporadisch. Je moet de beurs echter nemen voor wat ze is : een grote boekenkermis waarop alles wat beschikbaar is wordt getoond en te koop aangeboden. Meer is dat eigenlijk niet.
— Dat wou ik net vragen : welke boeken koopt nu iemand als Walter Van den Broeck. Of misschien beter : welke boeken leest hij ?
W.V.d.B. : Daar kan ik je heel precies op antwoorden want ik houd dat nauwkeurig bij. Als ik zelf niet aan het schrijven ben lees ik zeer veel en zowat alles kriskras door elkaar. Wanneer ik dan mijn lijstje van dit jaar even overloop dan staan daar o.m. de volgende namen bij : « De dansende Woe-Li meesters », een boek over kwantumfysika van een zekere Gary Zukav, Thomas Mann, ltalo Calvino, Jeroen Brouwers, Pol Claes…
— Ben ik erg dom als ik zeg dat mij deze namen buiten Jeroen Brouwers onbekend voorkomen ? (Waarbij de lezer wel moet weten dat ik de naam Thomas Mann oorspronkelijk als Tom Marsman of zoiets had verstaan).
W.V.d.B. : Nou, ik zou zeggen : vertel het niet te ver voort. Bijzonder heb ik ook nog genoten van de dichtbundels van mevrouw Vasalis. En dan zie ik hier verder nog staan : de lokale heimatschrijver Jozef Simons, Botho Strauss, Jan Cremer en Umberto Eco. Elk jaar zitten er ook een aantal Vestdijks tussen, want ik heb mij voorgenomen de 54 Vestdijk-romans te lezen voor ik doodga.
— Waar zit u nu al ?
W.V.d.B. : Ik heb er nu 28 gelezen.
— Dan heeft u nog een mooi leven voor de boeg. Welk boek heeft u voor het laatst in een hoek gekeild ?
W.V.d.B. : Dat doe ik nooit ! Ik lees alle boeken uit die ik begin. Ik ben een soort masochist daarin. Ik heb nog nooit een boek weggegooid, ik krijg dat niet over mijn hart. Ik ga er steeds van uit dat daar aan gewerkt is en dat dit enig respect verdient. Ik had dan maar het verkeerde boek niet moeten kiezen. Maar ook als ik een boek niet goed vind, wil ik het wel helemaal uitlezen, want het gebeurt wel eens dat je door de eerste tachtig bladzijden van een boek door moet voor je eigenlijk iets heel moois begint te zien. Daarom ben ik altijd bang dat als ik het weggooi, ik misschien het interessantste net niet heb gelezen.
— Leest u ook pulp ?
W.V.d.B. : Neen. Dat heb ik eigenlijk nooit gelezen. Simenon is het verste dat ik gegaan ben in de pulprichting.
— Onze confraters van “De Waarheid” hebben u onlangs uitgebreid op de rooster gelegd en dat alles omdat er een nieuw boek van u op komst is. Kunt u dat voor ons nog eventjes dunnetjes overdoen ?
W V.d.B. : Wel, dat boek (« Het beleg van Laken », red.) zou moeten verschijnen in mei volgend jaar en het wordt een tegenhanger van mijn vorige boek, in die zin dat ik nu zelf een bezoek breng aan het koninklijk paleis. Het is overigens maar het eerste deel van iets dat groter moet worden. Er zullen dus nog veel onopgehelderde raadsels overblijven als dat eerste boek uit is.
Nogal sadistisch voor iemand die zichzelf masochist noemt, alzo sprak…
Jan Draad
dagelijks iets degelijks 