Op 4 november 1969 werd op de BRT “Krapp’s laatste band” van Samuel Beckett uitgezonden in een regie van Walter Tillemans.
Bij “Krapp’s laatste band”, dat pas drie jaar eerder werd gecreëerd, is er slechts één personage, Krapp, een oude man, die, gedurende een uur, het relaas van zijn leven beluistert, zoals hij het op magnetische band opgenomen heeft. De tafel waaraan hij zit, is bezaaid met doosjes waarin de banden opgeborgen zitten. Zijn spel bestaat erin zijn geschiedenis volledig door elkaar te halen door het verhaal van zijn leven telkens te onderbreken en de chronologische orde van de opnamen te storen. De mooiste episode is die van zijn liefdesherinneringen, een van de meest poëtische bladzijden uit het oeuvre van Beckett. Het stuk drukt het onwezenlijke uit van het menselijk bestaan. Deze regie van Walter Tillemans met Luc Philips in een glansrol moet blijkbaar lang gelopen hebben, want ik heb het stuk gezien in mijn Rode Vaan-periode.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 