Weet u het nog? Het duel tussen Jacques Anquetil en Raymond Poulidor op de Puy de Dôme? Vandaag exact 55 jaar geleden.
Met één minuut stilte trekt de Tourkaravaan zich op gang omwille van het feit dat in het dorpje Ponte-de-Couze een dag eerder een ramp van formaat heeft plaatsgevonden (zie https://ronnydeschepper.com/2019/07/11/55-jaar-geleden-elf-doden-in-de-tour/).
De Tour de France is de Pyreneeën al gepasseerd maar Jacques Anquetil en Raymond Poulidor staan nog steeds op een steenworp afstand van elkaar in het klassement. Anquetil heeft het lastig gehad in de bergen. Poulidor boekt winst in de Koninginnen-etappe over de Peyresourde, Tourmalet en de Aubisque.
Anquetil wint vervolgens de tijdrit naar Bayonne. Monsieur Chrono doet zijn bijnaam eer aan en neemt na de tijdrit het geel over van de kleine Fransman Georges Groussard. De Tour van ‘64 is echter nog niet beslist. De voorsprong van Anquetil bedraagt slechts 56 seconden.
Raymond Poulidor voelt dat er nog kansen zijn. De 20e etappe gaat op 12 juli van Brive naar Clermont-Ferrand. De etappe eindigde op de 1415 meter hoge Puy de Dôme. Daar kon ‘Poupou’ zijn achterstand dus zeker goedmaken.
De etappe naar Clermont-Ferrand begint met een aanval van een Nederlander. Cees Haast, een klimmer, rijdend voor de Televizier-ploeg, krijgt van ploegleider Kees Pellenaars de opdracht om al vroeg aan te vallen. Samen met Cazala, Epaud, Pambianco en Aerenhouts krijgt hij echter bijzonder weinig ruimte. Haast gaat er dan in zijn eentje vandoor, maar wordt kort daarop bijgehaald door zijn oude vluchtmaat Cazala. Slechts 30 seconden bedraagt hun maximale voorsprong. Nog voor de beklimming van de Puy de Dome wordt het tweetal weer ingelopen, en niet door de minsten. Poulidor is immers al vroeg in de aanval gegaan. Samen met de Nederlanders Huub Zilverberg en Jo de Roo, maar ook met Barry Hoban en Georges Groussard, haalt hij de vroege vluchters bij.
Jacques Anquetil is echter nooit ver weg. Samen met Rudi Altig rijdt de gele trui-drager de achterstand snel dicht. Anquetil blijft daarna in het wiel van Poulidor. Dat daardoor de Spanjaarden Jimenez en Bahamontes aan de aandacht ontsnappen (*), deert het tweetal niet. Anquetil ziet maar één wiel, dat van Poulidor, de rest kan hem niets schelen.
Wat volgde is een sensationeel duel. Zij aan zij klimmen Anquetil en Poulidor naar de top van de Puy de Dôme. Duizenden toeschouwers zien de twee rijders schouder aan schouder naar boven rijden. De rivalen geven elkaar geen duimbreed toe. Poulidor, de betere klimmer, laat zich zelfs imponeren door Anquetil. Die rijdt brutaalweg naast Poulidor, kennelijk om hem te imponeren (zie bovenstaande foto).
Pas na een paar kilometer voelt Poulidor dat Anquetil wankelt. Hij durft echter pas op 800 meter voor de finish aanvallen. Anquetil zakt volledig in elkaar en verliest in die 800 meter nog 42 seconden, maar hij redt zijn gele trui met 14 seconden. Anquetil verklaarde later: “Als hij mijn trui had veroverd, was ik naar huis gegaan”.
De achterstand is weliswaar slechts 14 seconden, maar toch is Poulidor volstrekt kansloos. In Versailles stond er immers nog een tijdrit op het programma en Anquetil was misschien wel kwetsbaar in de bergen maar totaal ongenaakbaar in de tijdrit. Hij steekt dan ook zijn vijfde en laatste Tour op zak.
Bron: Maurice Beerthuyzen, die zelf een beroep deed op “Tour de France 100 jaar”, “Hemel en hel op een stukje leer” (Jean Nelissen), Het Vrije Volk en Het Limburgs Dagblad.
(*) Het zal uiteindelijk nieuwkomer Julio Jimenez zijn die vaste waarde Federico Bahamontes het nakijken gaf. Deze laatste was daar uiteraard niet door gediend en zou zich later daarvoor revancheren door met mevrouw Jimenez te gaan rollebollen.
Het is vandaag al tien jaar geleden dat Vic Van Schil zelf een einde maakte aan zijn leven. Als wielrenner was zijn hoogtepunt zonder enige twijfel zijn tweede plaats in Luik-Bastenaken-Luik in 1969 na zijn kopman Eddy Merckx (bovenstaande foto), toen hij – na de vraag van Eddy wie er nu eigenlijk zou winnen – de legendarische woorden sprak: “Zelfs al zoudt ge uw been breken, dan zou ik u nog over de meet dragen!” Het was overigens voor Vic niet de eerste maal dat hij tweede werd in La Doyenne: ook in 1966 was hij al eens tweede geëindigd na een andere vijfvoudige Tourwinnaar, Jacques Anquetil. Vic reed toen voor “aartsvijand” Raymond Poulidor, die echter in de uitslag niet voorkomt. Vics tweede patron, Eddy Merckx, wél: die werd achtste. In 1971 zou Vic Van Schil nog twintigste worden in LBL, in 1972 negende, in 1973 tiende en in 1974 achttiende. Klaarblijkelijk dus wel een koers die hem lag. Ook opmerkelijk: Vic Van Schil is zijn hele loopbaan ploegmaat geweest van Jos Spruyt en Roger Swerts. Eerst bij Mercier, later bij Eddy Merckx. (Andere foto Erik Westerlinck)
