Mathieu van der Poel (foto Erik Westerlinck) heeft net als vorig jaar de eerste etappe gewonnen in de Arctic Race of Norway. De Nederlander van Corendon-Circus, die tot vorig weekend nog focuste op het mountainbiken, haalde het na 181 kilometer tussen Å en Leknes in de sprint en is daardoor ook de eerste leider.
Lees verder “Mathieu van der Poel wint in Noorwegen”
Vandaag vieren we allemaal de vijftigste verjaardag van de eerste Tourzege van Eddy Merckx, maar het is ook 45 jaar geleden dat Eddy Merckx zijn vijfde (en laatste) Tour heeft gewonnen. Hij deed dat door “golden oldie” Raymond Poulidor (op dat moment 38 jaar!) voor te blijven en de Spaanse kampioen Vicente Lopez Carril.
Het verschil tussen deze twee was slechts één seconde en in de laatste bonificatiesprint probeerde de Spanjaard daarom alsnog de tweede plaats te veroveren. Dit werd hem verhinderd door Barry Hoban, de Britse ploegmaat van Poulidor, die “de deur dicht deed” (achter Gerben Karstens, die de sprint won). Lopez Carril legde nog klacht neer, maar kreeg uiteraard geen gehoor bij de jury die op die manier Poulidor voor de derde keer (na 1964 en 1965) met een tweede plaats bedacht.
Merckx won ook de laatste rit, nadat zijn vriend Patrick Sercu werd gedeklasseerd. Deze had op de wielerbaan van Vincennes op zijn beurt “de deur dicht gedaan” voor een andere landgenoot Staf Van Roosbroeck die op die manier als derde over de streep kwam. De klacht van Van Roosbroeck werd aanvaard, maar dat leverde hem uiteraard nog geen ritwinst op, aangezien Merckx als tweede was geëindigd. Patrick Sercu, die de groene trui droeg, werd niet naar de laatste plaats verwezen, maar enkel naar de derde, zodat hij op die manier alsnog zijn overwinning in het puntenklassement kon behouden (anders zou die trui zoals in 1969, 1971 en 1972 nogmaals naar Eddy Merckx zijn gegaan). Het was dat jaar overigens de laatste keer dat de wielerbaan van Vincennes als aankomstplaats van de Tour gold.
Merckx kwam met zijn vijfde overwinning naast Jacques Anquetil te staan. Daarna zouden ook nog Bernard Hinault en Miguel Indurain zich bij dit uitgelezen gezelschap voegen, maar bij het begin van de 21ste eeuw zou Lance Armstrong hen met zeven overwinningen van de kaart vegen. Toen deze hem wegens georganiseerd dopinggebruik weer werden afgenomen, kreeg het viertal de glorie terug waarop ze zeker recht hebben, al mogen ook zij hun handen niet in onschuld wassen…
Weet u het nog? Het duel tussen Jacques Anquetil en Raymond Poulidor op de Puy de Dôme? Vandaag exact 55 jaar geleden.
Met één minuut stilte trekt de Tourkaravaan zich op gang omwille van het feit dat in het dorpje Ponte-de-Couze een dag eerder een ramp van formaat heeft plaatsgevonden (zie https://ronnydeschepper.com/2019/07/11/55-jaar-geleden-elf-doden-in-de-tour/).
De Tour de France is de Pyreneeën al gepasseerd maar Jacques Anquetil en Raymond Poulidor staan nog steeds op een steenworp afstand van elkaar in het klassement. Anquetil heeft het lastig gehad in de bergen. Poulidor boekt winst in de Koninginnen-etappe over de Peyresourde, Tourmalet en de Aubisque.
Anquetil wint vervolgens de tijdrit naar Bayonne. Monsieur Chrono doet zijn bijnaam eer aan en neemt na de tijdrit het geel over van de kleine Fransman Georges Groussard. De Tour van ‘64 is echter nog niet beslist. De voorsprong van Anquetil bedraagt slechts 56 seconden.
Raymond Poulidor voelt dat er nog kansen zijn. De 20e etappe gaat op 12 juli van Brive naar Clermont-Ferrand. De etappe eindigde op de 1415 meter hoge Puy de Dôme. Daar kon ‘Poupou’ zijn achterstand dus zeker goedmaken.
De etappe naar Clermont-Ferrand begint met een aanval van een Nederlander. Cees Haast, een klimmer, rijdend voor de Televizier-ploeg, krijgt van ploegleider Kees Pellenaars de opdracht om al vroeg aan te vallen. Samen met Cazala, Epaud, Pambianco en Aerenhouts krijgt hij echter bijzonder weinig ruimte. Haast gaat er dan in zijn eentje vandoor, maar wordt kort daarop bijgehaald door zijn oude vluchtmaat Cazala. Slechts 30 seconden bedraagt hun maximale voorsprong. Nog voor de beklimming van de Puy de Dome wordt het tweetal weer ingelopen, en niet door de minsten. Poulidor is immers al vroeg in de aanval gegaan. Samen met de Nederlanders Huub Zilverberg en Jo de Roo, maar ook met Barry Hoban en Georges Groussard, haalt hij de vroege vluchters bij.
Jacques Anquetil is echter nooit ver weg. Samen met Rudi Altig rijdt de gele trui-drager de achterstand snel dicht. Anquetil blijft daarna in het wiel van Poulidor. Dat daardoor de Spanjaarden Jimenez en Bahamontes aan de aandacht ontsnappen (*), deert het tweetal niet. Anquetil ziet maar één wiel, dat van Poulidor, de rest kan hem niets schelen.
Wat volgde is een sensationeel duel. Zij aan zij klimmen Anquetil en Poulidor naar de top van de Puy de Dôme. Duizenden toeschouwers zien de twee rijders schouder aan schouder naar boven rijden. De rivalen geven elkaar geen duimbreed toe. Poulidor, de betere klimmer, laat zich zelfs imponeren door Anquetil. Die rijdt brutaalweg naast Poulidor, kennelijk om hem te imponeren (zie bovenstaande foto).
Pas na een paar kilometer voelt Poulidor dat Anquetil wankelt. Hij durft echter pas op 800 meter voor de finish aanvallen. Anquetil zakt volledig in elkaar en verliest in die 800 meter nog 42 seconden, maar hij redt zijn gele trui met 14 seconden. Anquetil verklaarde later: “Als hij mijn trui had veroverd, was ik naar huis gegaan”.
De achterstand is weliswaar slechts 14 seconden, maar toch is Poulidor volstrekt kansloos. In Versailles stond er immers nog een tijdrit op het programma en Anquetil was misschien wel kwetsbaar in de bergen maar totaal ongenaakbaar in de tijdrit. Hij steekt dan ook zijn vijfde en laatste Tour op zak.
Bron: Maurice Beerthuyzen, die zelf een beroep deed op “Tour de France 100 jaar”, “Hemel en hel op een stukje leer” (Jean Nelissen), Het Vrije Volk en Het Limburgs Dagblad.
(*) Het zal uiteindelijk nieuwkomer Julio Jimenez zijn die vaste waarde Federico Bahamontes het nakijken gaf. Deze laatste was daar uiteraard niet door gediend en zou zich later daarvoor revancheren door met mevrouw Jimenez te gaan rollebollen.
Het is al vijf jaar geleden dat de Spaanse ronderenner Francisco Gabica is overleden (foto’s de Wielersite).
Lees verder “Francisco Gabica (1937-2014)”
Vandaag is het al 35 jaar geleden dat de Franse wielrenner Raymond Mastrotto (bovenstaande foto’s: de Wielersite) is overleden. Hij werd amper 49 jaar, maar ik weet niet waaraan hij is gestorven.
Lees verder “Raymond Mastrotto (1934-1984)”
David van der Poel is de nieuwe eindwinnaar van de EKZ CrossTour. De vierde plaats in de zesde en laatste wedstrijd te Meilen (Zwitserland) was voldoende om Lars Forster voor te blijven. De twee Duitse coureurs Marcel Meisen en Sascha Weber vormden in het begin samen met de Belgische Quinten Hermans de kopgroep. Op de voet gevolgd door Zwitsers kampioen Lars Forster. Forster vocht zich naar de top, maar moest genoegen nemen met de tweede plaats met 9 seconden achterstand op Meisen. Hermans eindigde de race op de derde plaats gevolgd door leider van der Poel. Voor van der Poel is het de eerste eindoverwinning van de EKZ CrossTour.
Lees verder “David Van Der Poel wint het EKZ-klassement”
Vandaag is het al dertig jaar geleden dat Jacques Anquetil zijn eeuwige rivaal Raymond Poulidor opbelde om hem te melden “dat hij wéér tweede zou worden”, waarna hij inlegde en rustig op zijn voortijdig einde (veroorzaakt door maagkanker) lag te wachten.
Lees verder “Jacques Anquetil (1934-1987)”
