Je kan je afvragen wat iemand bezielt om op een podium te kruipen, met de bijna-zekerheid dat de afgang pijnlijk wordt. Masochisme, fanatiek narcisme of een blind- en doofmakende pretentie, waarbij de eigen vermeende of op z’n minst schaarse kwaliteiten buiten alle proporties worden opgeblazen, terwijl een totaal gebrek aan intrinsieke klasse op onverklaarbare wijze wordt genegeerd ? Blijft in ieder geval de vaststelling dat de ongeremde vermetelheid waarmee de, van talent gespeende, performers hun artistieke noodlot tegemoet zingen, debiteren of acteren, slechts slachtoffers achterlaat.

Lees verder “De droeve geschiedenis van de Seizoenen van Liefde” →