Als ik het over de vader heb, dan moet ik het natuurlijk ook eens over de zoon hebben. Dus na Hubert Lampo, ziehier Jan Lampo (foto Arlette Stubbe), omdat ik uit het bij Hubert Lampo geciteerde artikel ook iets over de zoon zelf wil onthouden, namelijk deze passage: “Toen ik twaalf was, leerde ik mijzelf tikken en schreef een roman (nou ja) van vijftig bladzijden. In volzinnen van vijf regels, hoewel ik mijn vader toen nog niet gelezen had. Dat was dus geen verworven eigenschap.”