« Hoe zet ik verveling op het toneel, zonder zelf vervelend te zijn ? » Dat was het probleem waarmee de Franse existentialist Georges Michel zichzelf geconfronteerd zag toen hij in zijn « Een plaatsje onder de zon » de lusteloosheid van de doorsnee mens, het onbenullige van het aardse bestaan wilde tot uiting brengen via de vakantie aan zee van een arbeidersgezinnetje.

Lees verder “Veertig jaar geleden: “Zonnig maar met plaatselijk buien”” →