Men herinnert zich nog wel dat ik in 1968 “per ongeluk” reeds “Antigone” van Sofokles had besproken, maar op 15 april 1969 moesten we dan toch “echt” een ander stuk van de Griekse toneelauteur bespreken, namelijk “Oedipus Koning”. En deze keer kreeg ik dus wél een quotering. Zeven en een half op tien, wat zeker niet slecht was, als je rekent dat het dus mijn eeuwige vijand “den Danny” (Daniël De Smet) was die mij moest quoteren. Bovendien verkoop ik hier eigenlijk alleen maar gebakken lucht. Maar misschien is het dàt juist wat men ons op het college wilde aanleren?