“Jeanneke, geef iedereen nog eens een pintje, want ik sta in de gazet vandaag ! Wa zegde ? Wat ‘k dan wel gedaan heb ? Nen hond gebeten ? Maar nee, meiske, W’ebben d’r weer ene op straat gezet. ‘k Weet wel dat ‘k da zo’n drie kere per week doe en dat ‘k d’rvoor meestal nie in de gazet kom, maar deze keer was ’t ne speciale. Nen dichter, stelt u voor ! Allé, da wil zeggen, w’hebben zijn vrouw en zijn kinderen op straat gesmeten, want hij was al weg. De vogel was gaan vliegen, ha ha ! Na een « onthuwelijkingsceremonie ». Allé, zo in ’t openbaar gaan zeggen da ge nie meer overeenkomt mee uw wijf, da’s toch nie normaal, hé ? Zo’n gasten moesten z’eigenlijk…
Maar enfin, d’r gaat ’t nu nie over. Gelijk as da’k zei, we hebben die hun boeleke d’r eens meegepakt. Terwijl da madam was gaan werken. Die wist van niks, haha ! De Sjarel was den brief vergeten afgeven. W’hebben nogal gelachen, zulle, as we da hoorden. Alles lag al op den auto. Allé, alles, wa rommel en zo. ‘k Zeg nog tegen de Lowie, ge kent hem wel hé, die stadswerkman die altijd moet helpen, ‘k zeg : Lowie jongen, da’s nog justekens goe voor die dutsen in Polen, zie. Enfin, komt die kerel toch nog af en begint d’r van zijn kl…, allé van zijn oren te maken. Precies of dat ‘em den huisbaas is. Maar ik heb… Wa zegde, Jeanneke ? Dat ‘em groot gelijk heeft ? Dat een echte schande is ? Maar, allé, hoort da nu af. Ewel, ‘k zal hier de volgende keer nog eens nen tournée générale geven, zulle ! ‘k Zijn al weg, zie. Salut ! En pas maar op of ‘k zwier uwen boel volgende keer op straat !” (De Rode Vaan nr.9 van 1982)