Méér dan louter ontspanning was er te rapen bij De hectaren van het geheugen, het poëzieprogramma dat Chris Lomme heeft samengesteld, na te hebben gegrasduind in het oeuvre van Herman De Coninck.
Over het werk van De Coninck gaan we niet uitweiden aangezien we in ons eindejaarsnummer een lang gesprek met deze ex-Humo-journalist en huidige hoofdredacteur van het NWT voorzien. Herhalen we dan maar gewoon dat Chris Lomme zonder de minste franje (ene Pien van Gooi geeft zo ongeveer om de tien minuten een kort piano-intermezzo ten beste en that’s it) de breekbare poëzie van De Coninck voor het voetlicht brengt. Breekbaar zeggen we, omdat we tot nu toe niemand in staat hebben gezien — buiten De Coninck zelf — om haar bij het voordragen volledig recht te laten wedervaren.
Niet zo dus bij Lomme die ondanks het feit dat ze een « vedette » is hoegenaamd niet de behoefte voelt om een nummertje op te voeren, maar die gewoon een medium wil zijn om deze gedichten te verklanken. Eerst kijk je even raar op — want De Conincks poëzie is « mannelijker » als je bij lezing zou verwachten — maar eens je daaraan gewend bent (laten we zeggen na vijf minuten), ben je helemaal in de ban. En dat tot op het einde, want Lomme weet ook wanneer het tijd wordt om er mee op te houden. Een kort maar krachtig programma dus. Een pareltje zoals er te weinig zijn.
Referentie
Ronny De Schepper, Als tijgers in een kooi, De Rode Vaan nr.49 van 1985
dagelijks iets degelijks 