Het is vandaag al 65 jaar geleden dat de Amerikaanse acteur Clark Gable is overleden. Misschien had u hem niet herkend, want het is nog een foto van in de tijd vóór hij zijn kenmerkend snorretje droeg. Volgens mij heeft hij dat snorretje ontleend aan zijn portrettering van Rhett Butler in “Gone with the wind”, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. (*)
Ik heb ook nog een algemenere vraag: kent iemand nog acteurs of actrices die een uiterlijk kenmerk behielden bij alle rollen die ze speelden? Het moet dan uiteraard wel gaan om een kenmerk dat je zelf in de hand hebt. Ben Turpin en Marty Feldman bijvoorbeeld keken altijd scheel, maar dat wàs nu eenmaal zo. Nee, de enige voorbeelden die ik me – naast Clark Gable dus – nog voor de geest kan halen, zijn die van de kaalkoppen Yul Brynner en Telly Savalas. Yul Brynner was overigens (althans bij de aanvang) niet “van nature” kaal, maar hij scheerde zich kaal voor zijn rol in “The King and I” (in 1951 op het toneel en in 1956 in de film) en bleef zich daarna kaal scheren, al zette hij later voor sommige rollen een pruik op, zo zegt men, maar ofwel droeg hij in “Solomon and Sheba” (1959) een fantastische pruik ofwel had hij voor die gelegenheid toch nog eens zijn haar laten groeien, want ik vond het wel een heel “natuurlijke” haardos.
Toen ik de vraag ook op Facebook stelde, kreeg ik meteen een reactie van Patrick Wante en Geert Stadeus. Zij schoven respectievelijk de heel wat omvangrijkere snor van Groucho Marx en de typetjes van Laurel en Hardy naar voren. En inderdaad, in de “good old days” werd er vaak met typetjes gewerkt, denk ook nog maar aan Charlie Chaplin. Al dient gezegd dat deze in latere films toch soms zijn snor achterwege liet. Chaplin was dan ook zijn eigen regisseur en had bijgevolg alles in de hand. Dat geldt mijns inziens ook voor Woody Allen, wiens brilletje door Geert eveneens naar voren wordt geschoven. Nee, als we het dan toch over brilletjes hebben, dan denk ik eerder aan Harold Lloyd, alweer een typetje…
Ronny De Schepper
(*) Hier moet ik mezelf terugfluiten: in “It happened one night” van Frank Capra uit 1934 heeft Gable zijn fameuze snorretje reeds. Aan deze film zouden we trouwens ook Bugs Bunny te danken hebben. De tekenaar Friz Freleng zou de inspiratie voor zijn konijn hebben opgedaan als ze Clark Gable in deze film met zijn grote oren een wortel zagen eten. Naar verluidt zou hij ook het zinnetje “What’s up, doc?”, de catchphrase van Bugs, in de film hebben uitgesproken, maar dat is wellicht een hoax, omdat de benaming Bugs wél uit deze film afkomstig is, namelijk een denkbeeldig personage dat ooit werd genoemd om de ambetanterik Oscar Shapely bang te maken, genaamd “Bugs Dooley”. En er valt nog iets vestimentairs te vertellen over deze film: “Tijdens de opnames van de scène waarin hij zich uitkleedt, had Clark Gable moeite om zijn onderhemd (een “marcelleke” zoals wij zeggen) uit te trekken en tegelijkertijd zijn humoristische flow te behouden, en het duurde te lang. Als gevolg daarvan werd het onderhemd helemaal afgeschaft. Het werd toen cool om geen onderhemd te dragen, wat resulteerde in een sterke daling van de verkoop van onderhemden in het hele land. Volgens de legende probeerden sommige ondergoedfabrikanten als reactie daarop Columbia aan te klagen.” Clark Gable zou , toen hij op zijn eerste dag op zijn werk verscheen, grimmig hebben gezegd: ‘Laten we dit maar snel afhandelen.’ Voor zijn eerste ontmoeting met Frank Capra arriveerde hij dronken, onbeschoft en boos. Ondanks dit onheilspellende begin werden ze uiteindelijk vrienden. Clark Gable werd door MGM uitgeleend aan deze film als straf voor zijn affaire met Joan Crawford. Columbia Pictures werd ten tijde van de release van de film inderdaad beschouwd als een studio in de ‘armoedewijk’. Zowel MGM als Warner Bros. leenden temperamentvolle acteurs uit aan Columbia als een ‘vernederende ervaring’.
dagelijks iets degelijks 