De Engelse gewezen pisterenner Maurice Burton viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. In 1981 schreef ik over hem een “minibrokje” in De Rode Vaan.
De Engelse pisterenner Maurice Burton heeft naar alle waarschijnlijkheid de fiets aan de haak gehangen. Hij is niet meer komen opdagen voor de zesdaagse van Dortmund en niemand heeft sindsdien nog iets van hem vernomen. Weggepest. Waarom? Akkoord, Burton had zich schuldig gemaakt aan dopingfraude, maar sedert wanneer is het zesdaagsewereldje zo puriteins geworden? Daar wringt het schoentje dus niet. De waarheid is dat Burton reeds lang werd gepest omdat hij… een kleurling is (geboren in Jamaica), de dopingsaffaire dreef de zaak maar ten top.
Vroeger reeds had Burton aan confrater Leon Vanel van « De Morgen » verklaard « dat hij zijn huidskleur tegen had om als baanrenner te slagen. » Vanel had daarop gerepliceerd « dat hij integendeel zijn huidskleur mee had om op de zesdagenaffiche te geraken, want een kleurling zesdagen-renner is een unieke verschijning. » « Als dat zo is », zou Burton hebben geantwoord, « als men mij maar waardeert omdat ik een andere huidskleur heb, dan mogen ze voor mijn part het contract wel aan een ander geven. »
Referentie
Ronny De Schepper, Nigger, De Rode Vaan nr.44 van 1981
P.S. Toevallig is er onlangs nog een internet-interview verschenen met Maurice Burton. Hieruit blijkt dat hij uiteindelijk toch nog tot 1984 heeft gekoerst, maar ook in dit interview wordt vaak verwezen naar racistische opmerkingen aan zijn adres.
dagelijks iets degelijks 
Leon Vanel had wel meer problemen met mensen met een ‘andere’ huidskleur. Ik mocht dit ervaren toen ik op de Gentse sportdienst werkte en behalve de rol van de Stad Gent in de wielerbaan van de Blaarmeersen tijdens mijn diensturen ook bezighield met sport voor kansarme jongeren en heel wat contacten had met Turkse en Marokkaanse jongeren. Tijdens een vergadering gaf hij mij daar eens een sneer over, waarna ik de vergadering verliet en Vanel zich direct verontschuldigde. Ik betwijfel of die excuses gemeend waren. Veel later heb ik het volgende gesteld bij mensen die tegenover mij een fout maken: 1) zie de fout in 2) geef de fout toe 3) excuseer je 4) daarna gaan we over tot de orde van de dag. Dit alles in die volgorde, niet van achter naar voor of in willekeurige volgorde. Ook uitspraken zoals ‘ik ben geen racist maar’ zijn dikke lulkoek want na die ‘maar’ blijkt doorgaans waarom die persoon weldegelijk een racist is.
LikeLike