De eerste individuele tijdrit op de openbare weg werd vermoedelijk gehouden op 5 oktober 1895, op een parcours van 80 kilometer net ten noorden van Londen. De wedstrijd werd georganiseerd door Frederick Thomas Bidlake (rechts op de foto).
Frederick Thomas Bidlake (1867-1933) was een Engelse wielrenner aan het einde van de 19e eeuw en een van de meest vooraanstaande bestuurders van de Britse wielersport in het begin van de 20e eeuw. Bidlake was een voorstander van de driewieler, won kampioenschappen en vestigde nationale records, waarbij hij vaak wielrenners op “normale” fietsen versloeg. In 1893 vestigde hij een 24-uurrecord op de driewieler van 660 km op de wielerbaan van Herne Hill in Zuid-Londen. Dit record stond nog steeds overeind toen hij overleed. Als lid van de North Road Cycling Club hielp hij op 5 oktober 1895 mee aan de organisatie van een rebelse individuele tijdrit, in een tijd waarin de National Cyclists’ Union wielrennen op de weg had verboden.
Jarenlang waren tijdritten in het Verenigd Koninkrijk de belangrijkste wielerwedstrijden op de weg (wegwedstrijden met een ‘massastart’ kregen pas na de Tweede Wereldoorlog met tegenzin goedkeuring) en zijn tot op de dag van vandaag populair. Tijdritten, die meestal heen-en-weer-evenementen zijn, hebben het gezamenlijke voordeel dat er een kleiner parcours nodig is en dat het effect van eventuele tegen- of rugwind teniet wordt gedaan. Normaal gesproken beginnend in het weekend heel vroeg in de ochtend en meestal op zondag, moeten de standaardafstanden van 10, 25 en 50 mijl nog worden omgezet naar hun metrische equivalenten. (Wikipedia)
In de traditionele wielerlanden kennen deze wedstrijden ten onrechte geen grote populariteit. Tegenwoordig worden de meeste van dergelijke wedstrijden als koppeltijdrit verreden, waarbij de renners in koppels rijden. Een aantal voorbeelden van zulke wedstrijden zijn: de Trofeo Baracchi (1941-1991), de Grote Prijs Eddy Merckx (1998-2004, daarvóór vanaf 1980 als individuele tijdrit betwist) en de Duo Normand (sinds 1982, dit jaar gewonnen door Jelle Wallaeys en Victor Campenaerts). De belangrijkste tijdrit vroeger was de Natiënprijs. Deze werd beschouwd als het officieuze wereldkampioenschap tijdrijden en wijzelf laten deze in onze Fantasy League dan ook voorafgaan aan het officiële wereldkampioenschap dat in 1994 werd ingevoerd met als eerste winnaar Chris Boardman (al werd op z’n minst één keer het “gewone” wereldkampioenschap op de weg eveneens als tijdrit afgewerkt). Dit kampioenschap werd ingevoerd ter vervanging van de 100km tijdrijden per ploeg (met één overgangsjaar, 1994 dus, waarin ze allebei werden betwist), die als discipline te zwaar bleek.
Snelste tijdritten grote rondes volgens Wikipedia (in 2020):
Snelste etappe (inclusief prologen)
Rik Verbrugghe, 58,874 km/u, 7,6 km proloog tijdrit 2001 Giro d’Italia.
Snelste niet-proloogetappe van de Giro d’Italia
Filippo Ganna, 58,636 km/uur, 15,1 km tijdrit Giro d’Italia 2020
Snelste niet-proloogetappe van de Vuelta
Rubén Plaza, 56,22 km/u, 38,9 km etappe 20 tijdrit, Vuelta a España 2005.
Snelste etappe van de Tour de France
Rohan Dennis, 55,446 km/u, 13,8 km tijdrit etappe 1, Utrecht, 4 juli 2015.
Snelste proloogetappe van de Tour de France
Chris Boardman 55,152 km/u Lille – Euralille (7,2 km) 1994
Snelste tijdrit van de Tour de France langer dan 20 km
Greg LeMond 54,545 km/u Versailles – Parijs (24,5 km) 1989
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 