Lucia di Lammermoor is een dramma tragico, of tragische opera in drie bedrijven van Gaetano Donizetti. Salvatore Cammarano schreef het Italiaanse libretto naar de historische roman The Bride of Lammermoor van Walter Scott. Het is een van de belangrijkste belcanto-opera’s. De première vond plaats op 26 september 1835 in het Teatro San Carlo te Napels. Donizetti bewerkte deze partituur ook tot een Franstalige versie: deze ging op 6 augustus 1839 in première in het Théâtre de la Renaissance te Parijs als Lucie de Lammermoor.
De première was een groot succes. In dit “interregnum” van ongeveer tien jaar – tussen Bellini (die vier dagen voor de première was overleden) en de opkomende Verdi – was Donizetti mondiaal de toonaangevende operacomponist. Lucia di Lammermoor werd binnen enkele jaren in alle belangrijke operacentra van de oude en nieuwe wereld opgevoerd. Een lange rij grote sopranen heeft furore gemaakt met de hoofdrol. In onze tijd is een van de bekendsten Maria Callas, die met haar dramatische sopraan doorleefde uitvoeringen heeft gegeven. Oorspronkelijk zal Donizetti nochtans aan een lichtere stem dan die van Callas gedacht hebben. De beste uitvoering is allicht deze met Giuseppe di Stefano en Tito Gobbi in de Scala van Milaan onder de leiding van Tullio Serafin uit 1953.
Ook de versies van Joan Sutherland en Renata Scotto zijn beroemd. Joan Sutherland is zoals gewoonlijk het beste als haar echtgenoot Richard Bonynge het dirigeerstokje hanteert. Als dan ook nog Luciano Pavarotti, Sherrill Milnes en Nicolai Ghiaurov op het menu staan, zoals in Covent Garden in 1971, zit je gebeiteld.
Montserrat Caballé heeft een versie gemaakt waarbij veel van de later toegevoegde versieringen zijn verwijderd. Ik vraag me af of men hier de versie met José Carreras, Samuel Ramey en Vicente Sardinero bedoelt “sous la baguette de” Jesus Lopez Cobos uit 1976. Anderzijds werd Lucia di Lammermoor vaak ook met grote coupures gebracht. Zo wordt en werd vaak de torenscène of zelfs de kerkhofscène achterwege gelaten.
Bij de recentere versies zou ik die van Natalie Dessay en Roberto Alagna aanraden bij de Opéra National de Lyon onder de leiding van Evelino Pido in 2002.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 