Vijftig jaar geleden: “J’ai encore rêvé d’elle”

Vijftig jaar geleden kwam de single “J’ai encore rêvé d’elle” uitgebracht door de groep Il était une fois binnen in de Waalse Ultratop.

Dit nummer is geschreven door Richard Dewitte (tevens de zanger) voor de muziek en door Serge Koolenn (gitarist) voor de tekst. Het is afkomstig van het album Ils vécurent heureux, uitgegeven in 1975 door Pathé. Het is een nummer van 3 minuten en 39 seconden, eenvoudig, lyrisch en zonder refrein. Het wordt in tegenzang uitgevoerd door Joëlle Mogensen die het antwoord geeft aan Richard Dewitte. Jean Musy zorgde voor het arrangement.

Joëlle Choupay-Mogensen is de dochter van Herbert Choupay-Mogensen, een Deense Unicef-diplomaat (van Franse en Duitse afkomst), en een Franse moeder, Claudia Cadoux. Ze werd geboren in Syrië, maar destijds erkenden de Verenigde Staten alleen het landrecht, dus kreeg Joëlle de Amerikaanse nationaliteit. Tot haar negende woonde ze in de Verenigde Staten en daarna, tot haar zestiende, in Kopenhagen. Daar werd ze achtergrondzangeres voor de Deense Nationale Radio. In 1969 volgde ze haar ouders naar Frankrijk, naar Grimaud in de Var, en schreef zich in aan de School voor Schone Kunsten in Marseille.

In hetzelfde jaar ontmoette ze in de haven van Saint-Tropez twee muzikanten van Michel Polnareff, de gitarist Serge Koolenn en drummer Richard Dewitte (Riton). Tussen haar en Serge was het liefde op het eerste gezicht. Aan het einde van de vakantie keerde Serge Koolenn terug naar Parijs, waar hij bij zijn moeder woonde. Na zes maanden voegde het jonge meisje zich bij hem en verhuisde het echtpaar naar een klein appartement in Colombes. In 1970, na de depressie van Michel Polnareff, raakten Serge Koolenn en Richard Dewitte werkloos. Om geld in ’t laadje te brengen, werkten ze in een nachtclub: Richard stond achter de geluidsinstallatie, Serge en Joëlle achter de bar. Deze laatsten brachten in 1971 een allereerste single uit – Sonne, carillonne – waarin ze als duet zongen, maar de plaat bleef onverkocht. In november vormden ze de groep Il était une fois en nadat Joëlle een nationale zangwedstrijd had gewonnen, mochten ze een eerste elpee opnemen. Er zouden er nog drie volgen.

De platenmaatschappij aarzelde destijds om “J’ai encore rêvé d’elle” op single uit te brengen, met name wegens de zin « Je l’ai rêvé si fort que les draps s’en souviennent » (“Ik heb er zo hard van gedroomd dat de lakens het onthouden”), maar de verantwoordelijke voor de muzikale programmering bij RTL, Monique Le Marcis, overtuigde hen. Het werd al snel een succes, de schijf verkocht in een paar weken tijd meer dan een miljoen exemplaren en kent momenteel vijfenzestig versies van negenentwintig artiesten. In de 21ste eeuw werd het op de Franse televisie door de kijkers verkozen tot populairste nummers uit de seventies.

Joëlle werd het icoon van de groep, alle ogen waren op haar gericht, ten koste van de andere leden. Fotogeniek en telegeniek, zit ze gevangen in de mediawereld en sluit zich geleidelijk af van de rest van de groep. Haar afwezigheid bij repetities neemt toe en ze betwist heftig de beslissingen die worden genomen als ze er niet is. “Kortom, het succes is haar naar het hoofd gestegen, ze is wispelturig geworden,” aldus Wikipedia.

Toen Richard Dewitte aankondigde dat hij de groep zou verlaten, viel deze in de zomer van 1979 uit elkaar. Joëlle en Serge Koolenn waren toen al zes maanden uit elkaar. De zangeres, die nog steeds van Serge hield, raakte vervolgens in een depressie. Eind 1979 tekende ze een contract met Eddie Barclay en in 1980 verscheen het soloalbum Joëlle tout court, dat echter flopte. In april 1981 probeerde ze een carrière als televisiepresentator op te bouwen door de variétéshow Tout nouveau tout beau te presenteren op Antenne 2. De eerste show was gewijd aan zanger Daniel Balavoine, die pas in januari 1986 zou verongelukken. Toch werden er geen verdere shows meer opgenomen.

Op 14 mei 1982 ging de zangeres naar haar zussen in Neuilly-sur-Seine. Vervolgens bracht ze de nacht door met vrienden in een appartement in het 19e arrondissement van Parijs. De volgende ochtend werd ze dood aangetroffen; ze was toen 29 jaar oud. Volgens de autopsie zou zij het slachtoffer zijn geweest van acuut longoedeem, maar de omstandigheden en oorzaken van haar overlijden blijven controversieel. Antonin Nicol, haar biograaf, noemt “een hartafwijking vanaf de geboorte” als doodsoorzaak, terwijl Richard Dewitte dit toeschrijft aan het innemen van een dosis “iets extreems” verstrekt door een dealer.

Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)