Vijftig jaar geleden: Lucien Van Impe wint op de Puy de Dome voor Thevenet en Merckx, die vuistslag krijgt

Vandaag is het al vijftig jaar geleden dat Lucien Van Impe de Tourrit won op de Puy de Dome voor Thevenet en Merckx. Merkwaardig was wel dat Merckx tijdens de beklimming een vuistslag kreeg toegediend en dat hij na de aankomst precies de dader kon aanduiden.

Dat Merckx een vuistslag heeft gekregen, wil ik zeker niet ontkennen, maar ik kan mij niet voorstellen dat hij in het heetst van de strijd heeft gezien wie die slag heeft toegediend en dat hij dan enige tijd later er ook nog in slaagt de dader te identificeren.
Richard Moore, de schrijver van “Slaying the badger”, buigt zich “elf Tours later, toen Greg LeMond richting Alpe d’Huez reed in het gezelschap van zijn teamgenoot en rivaal Bernard Hinault” ook over dit “mysterie” n.a.v. het feit dat LeMond tegen hem zou hebben verklaard: “Ik maakte me zorgen. Ik dacht aan Eddy Merckx. Ik dacht dat er misschien iemand was. De emoties waren zo sterk. Het was zo hectisch. En ik racete tegen de bekendste atleet van Frankrijk…“
Alhoewel Richard Moore zelf eigenlijk geen twijfels uit over het merkwaardige van de identificatie, draagt hij in zijn beschrijving toch elementen aan in die zin: “De man droeg een beige jas, overhemd en pantalon. Hij was netjes gekleed alsof hij een dag op kantoor was, en hij zag eruit alsof hij van middelbare leeftijd was, met grijzend haar. Als je de gewelddadige schurk zou proberen te identificeren tussen de duizenden mensen die die dag langs de kant van de weg op de Puy de Dôme stonden, zou hij wel eens de laatste keus kunnen zijn. Hij was slechts één van de naar schatting 100.000 toeschouwers, die de hellingen met een hellingspercentage van 12 procent van de 1415 meter hoge koepelvormige uitgedoofde vulkaan in het Franse Centraal Massief vulden. (…) De man in de beige jas had betaald om de etappe te bekijken, net als de honderdduizend andere fans – het was een van de weinige keren dat de Tour een vergoeding vroeg voor toeschouwers langs de kant van de weg.“

Ronny De Schepper