Vandaag is het 225 jaar geleden dat Napoleon Bonaparte de slag van Marengo heeft gewonnen. Het schilderij is overigens van Louis-François Lejeune (1775-1848). De schilder vocht overigens als kapitein mee in de slag.
Ik laat Alcide even uitleggen waarover het precies gaat: “De Slag bij Marengo vond plaats op 14 juni 1800, nabij het kleine dorpje Marengo (70 km ten noorden van Genua) in Piëmont (Noord-Italië). De legers van Bonaparte stonden tegenover de Oostenrijkse legers. Terwijl de strijd, die hevig woedde, zich in Bonapartes nadeel begon te ontwikkelen en de Fransen zich klaarmaakten om de terugtocht te organiseren, arriveerde Desaix met ongeveer 10.000 man verdeeld over de stad, waarmee hij de Eerste Consul (*) de overwinning schonk. Deze overwinning maakte het mogelijk de oorlog tussen Frankrijk en Oostenrijk te beëindigen.“
Maar de échte vraag is natuurlijk: waarom kom ik hier nu mee af? Wel, ik heb twee redenen:
Ten eerste is er de belachelijke houding van Frankrijk in de herdenking van 200 jaar slag van Waterloo. Zonder Napoleon nu met Hitler te willen vergelijken, gaan we het op die manier nog meemaken dat Duitsland zich gaat verzetten tegen het herdenken van de einde van de Tweede Wereldoorlog!
Ik vond de “oplossing” van N-VA-minister Van Overtveldt met die munt van 2,5 euro eerst dan ook maar halfslachtig, tot nu blijkt dat het viraal is gegaan op het internet, vooral in Engelsgezinde landen. En nu zie ik er ook de grap wel van in!
Ten tweede heeft mijn vrouw nog maar enkele dagen geleden in navolging van Jeroen Meus “kip marengo” gereed gemaakt en dat was heel lekker. Voor wie het verhaal hierrond niet echt kent, nog even in een notedop: Napoleon had de gewoonte pas nà een veldslag te eten. Wat mij ook logisch lijkt, want stel dat zijn buik wordt opengereten, dan ligt zijn middagmaal zo maar op het slagveld en dat zijn nu toch van die ongelukjes die we ten allen prijze willen verhinderen.
Maar zoals je uit het verslag van Alcide kan afleiden, duurde deze slag een ietsiepietsie langer dan voorzien en midden de werkzaamheden had Napoleon dus plotseling un petit creux. De kok was daar echter niet op voorzien en moest zich daarom uit de nood helpen met wat hij bij de hand had. Dat bleek enerzijds een kieken te zijn (gallus gallus domesticus) en anderzijds… rivierkreeftjes. Verder wat tomaten, champignons, ui en look natuurlijk, rozemarijn, tijm en vooral de witte wijn en een goede scheut cognac niet vergeten. En dan kon men weer aan de slag. Deze keer natuurlijk wel in de hoop geen sabel in de buik te krijgen, want dat is uitermate slecht voor de spijsvertering.
Ronny De Schepper
(*) Alcide vertelt er niet bij dat Louis Desaix (geboren in 1768) dood op het slagveld bleef.
dagelijks iets degelijks 