Fons Mariën gaf drie sterren aan Tarántula van Eduardo Halfon…
Ik heb dit boek van de Guatemalteek Eduardo Halfon in de Nederlandse versie gelezen.
Hij verhaalt hierin een episode uit zijn jeugd die is blijven hangen en die hem tot op vandaag blijft intrigeren. Eduardo en zijn broer zijn samen met hun ouders uitgeweken naar de Verenigde Staten. Wanneer hij dertien is en zijn broer twaalf worden ze door hun ouders gestuurd naar een kamp in hun geboorteland Guatemala om het contact met hun oorsprong, hun taal en hun Joodse cultuur te versterken. Het kamp, in de natuur, is expliciet bedoeld voor Joodse jongeren. Eduardo, en zijn jongere broer worden er geconfronteerd met het haast militaire beleid van kampleider Samuel. Zo moeten ze permanent de vlag bewaken, ook ’s nachts. Zo maakt Eduardo kennis met Regina die verschillende keren met hem ’s nachts de wacht optrekt.
Vervolgens worden de jongeren flink uitgedaagd met een optreden dat hen aan de nazikampen voor Joden moet herinneren. Wat de bedoeling van deze van deze zware en strenge beproeving is, blijft onduidelijk. Eduardo vlucht weg in de jungle.
Vele jaren later is Eduardo schrijver geworden. Tijdens een lezing in Parijs ontmoet hij opnieuw Regina. Zij raadt hem aan in Berlijn, de standplaats van Eduardo, Samuel opnieuw op te zoeken. Er volgt inderdaad een confrontatie tussen beiden.
Veel in dit boek blijft onduidelijk. Wat is werkelijk gebeurd? In welke mate is dit autobiografisch? Wat is fictie in dit verhaal? De lezer blijft, samen met hoofdfiguur Eduardo, een beetje op zijn honger. Het boekje van slechts 146 bladzijden is goed leesbaar en het brengt een intrigerend verhaal, dat de lezer een beetje in verwarring brengt.
Fons Mariën
dagelijks iets degelijks 