De titel is toegevoegd door de redacteur, maar het is een goede titel, omdat het hoofdthema de relatie tussen liefde en tijd is. Het was een van de meest invloedrijke thema’s in de literatuur en de gedachten van die tijd. Wat Shakespeare kortweg zegt, is als volgt: het huwelijk van ware geesten is een blijvend huwelijk. Ware liefde blijft altijd constant en zal overleven, onafhankelijk van veranderingen van het hart van de geliefde. Tijd heeft geen nadelig effect op liefde. Ware liefde zal het verstrijken van de tijd overleven.
Sonnet 116 (*) is een typisch Shakespeareaans sonnet. Het sonnet heeft drie kwatrijnen, gevolgd door een laatste rijmend couplet. Het volgt het typische rijmschema van de vorm abab cdcd efef gg en is gecomponeerd in jambische pentameter, een type poëtisch metrum gebaseerd op vijf paren metrisch zwakke/sterke syllabische posities. (Wikipedia)
De twee openingsverzen echoën de formule van de Engelse huwelijksceremonie waarin gezegd wordt dat er drie soorten belemmeringen zijn: affiniteit (b.v. de relatie tussen een man en zijn schoonzus), bloedverwantschap (bloedbanden) en spirituele relatie (b.v. een peetvader en een petekind).
Eerste strofe: wat ware liefde niet is (veranderlijk).
Tweede strofe: wat ware liefde wel is (constant).
Wij hebben het sonnet besproken in de werkgroep geleid door Johan De Vos in de eerste kandidatuur Germaanse, maar de precieze datum weet ik niet meer.
Ronny De Schepper
(*) In de Quarto van 1609 is het verkeerd genummerd als 119.
dagelijks iets degelijks 