Maurizio Fondriest wordt zestig…

Vandaag viert ook de Italiaanse wielrenner Maurizio Fondriest zijn zestigste verjaardag. In 1988 heb ik nog in de wagen van organisator Herman Schueremans achter hem gereden in de afsluitende tijdrit van de eerste Torhout-Werchter Classic (de vernieuwde Ronde van België) die hij trouwens op zijn naam zou schrijven. Maar helaas heb ik daar geen foto van. De twee volgende jaren heeft mijn zoon Roddy hem wel twee keer kunnen fotograferen bij de start van Gent-Wevelgem, dat zijn dan ook de twee foto’s die ik hierbij heb afgedrukt. (Bovenstaande foto is van YouTube)

In 1988 zou Fondriest op zijn elan doorgaan en wereldkampioen worden in Ronse, zij het “with a little help” (zij het onvrijwillig) van Steve Bauer…
Mijn commentaar in De Rode Vaan van destijds: “Wat mij echter nog meer heeft geschokt dan de vuile streek van de Canadees is de zogenaamde « volkswoede » die erop is gevolgd. Dat ook de jonge Italiaanse wereldkampioen Maurizio Fondriest door de rijkswacht in bescherming diende te worden genomen, is uiteraard het eerste dat tegen de borst stuit. Het zal niet de eerste keer zijn dat bij lynchpartijen ook onschuldige slachtoffers vallen en dit was hier toch wel duidelijk het geval.”
“Fondriest had niks te maken met de herrie tussen Bauer en Criquielion en volgens alle reglementen kwam de titel ongetwijfeld hem toe. Radeloze confraters die verwijzen naar een « precedent », zijnde de sprint tussen Michel Laurent en Henk Lubberding vijf jaar geleden in de Ronde van Frankrijk, waarbij Laurent door Lubberding eveneens tegen de dranghekkens werd gereden en ten val gebracht, zodat hij pas ná het peloton over de meet kwam, maar toch de overwinning toegewezen kreeg, is hier helemaal niet van toepassing, precies omdat er nog « een derde hond » in het spel was.

Dat bovendien Fondriest zich nog niet helemaal kansloos achtte, ook als Criquielion ongehinderd voorbij Bauer zou zijn geraakt, wil ik zelfs niet eens uitsluiten. Kijk maar naar Alan Peiper die op dezelfde afstand van de meet nog voor het groepje achtervolgers hing, maar toch pas als laatste de finish bereikte. Er kon met andere woorden nog veel gebeuren.”
In 1993 vond ik Fondriest de beste klassieke renner van dat moment. Ik legde dat oordeel voor aan José De Cauwer en die was het roerend eens met mij: “Schitterend renner inderdaad. Heb je hem die rit op dat bergje in de Midi Libre zien winnen? Met de vingers in de neus, terwijl Claveyrolat daar zat af te zien. En dat was dan de tweede, hé! Claveyrolat rééd goed!”

Ronny De Schepper