De verlichte geest Richard Souther (foto YouTube) is zo typisch iemand die mij in de gordijnen kan jagen. Ik heb al ‘k weet niet hoeveel tijd verspeeld door zijn geboortedatum op te zoeken, maar dat past blijkbaar niet in zijn new age filosofie. Allé, dan maar zonder aanleiding, hé. Of toch: de CD “Vision” uit 1994…
Richard Douglas Trowbridge Souther begon als driejarige piano te spelen en werd op die manier onder handen genomen door professor Thomas Giles van de universiteit van Utah. He went on to study with the Russian piano teacher Max Willerson and concert pianist Reid Nibley. “During that time, I realized I didn’t really enjoy playing other people’s music exactly as written and wanted to explore the world of jazz improvisation… and Surf Music!” Zijn moeder, die een actrice is, stimuleert zijn popcarrière en zo komt het dat Souther in de sixties zowel met Frank Zappa als met Pat Boone werkt. In 1980 krijgt hij echter een serieuze voedselvergifting, waarvoor hij vier jaar nodig heeft om te herstellen. In die periode schaft hij zich niet enkel een synthesizer aan, hij ziet ook Het Licht. Beide resulteren in New Age Music. “Playing into the computer one note at a time and in spite of the chronic pain, I began creating an original and unique blend of instrumental music.”
In 1994 Richard released the CD “Vision” bij Angel Records, een onderdeel van EMI, dat totaal onverwacht de grote poen binnenrijfde met de Gregoriaanse gezangen van de monniken van Silos. Het was een opname van de “symphonia armonie celestium revelationem” (zoiets als “welluidende harmonie der hemelse openbaringen”) van Hildegard van Bingen, gebaseerd op de studie in de jaren tachtig uitgegeven door Barbara Newman en meteen op plaat gezet door Barbara Thornton. Allemaal vrouwen dus, al verschenen in 1982 een achttal hymnes van haar hand door de Gothic Voices van Christopher Page (Hyperion), waarvan ook Emily van Evera (*) deel uitmaakte, die ook haar medewerking verleent “Vision”. Deze keer wordt zeker geen “authentieke” weergave van de muziek van Hildegard von Bingen nagestreefd, want op de tweestemmige band van de zuster Germaine Fritz en de gewezen folkzangeres Emily van Evera, zette Richard Souther ritmische arrangementen, die te vergelijken zijn met “Sadeness” van Enigma. Men noemt het een postmodernistisch verschijnsel.
Ronny De Schepper
(*) Typisch is dat deze CD niet meer voorkomt op internet-pagina’s die aan haar gewijd zijn.
dagelijks iets degelijks 