Ik had er uiteraard beter tien jaar geleden een stuk aan gewijd, maar goed, beter laat dan nooit, het is vandaag precies 110 jaar geleden dat William Christopher Handy zijn “St.Louis Blues” heeft gepubliceerd.
Handy zei dat hij was geïnspireerd door een toevallige ontmoeting met een vrouw op straat in St.Louis die overstuur was over de afwezigheid van haar man, en die klaagde: “Ma man’s got a heart like a rock cast in the sea”, een sleutelzin uit het lied. Handy’s autobiografie vertelt dat hij het liedje in St.Louis in 1892 hoorde: “Het had talloze eenregelige coupletten en ze zongen het de hele nacht.”
Toen het voltooid was, leerde hij van een fout uit het verleden – toen hij alle rechten op zijn compositie Memphis Blues uit 1912 voor slechts 50 dollar had verkocht – en behield hij de rechten voor St.Louis Blues .
Het nummer was een enorm en blijvend succes. Het was een van de eerste bluesnummers die het als popnummer goed deed. Toen hij in 1958 overleed, verdiende Handy jaarlijks meer dan US$ 25.000 aan royalty’s voor het nummer (gelijk aan $ 217.000 in 2018). Zijn populariteit was zo groot dat toen Handy stierf, de burgemeester van New York tegen president Eisenhower zei dat hij een ‘WC Handy Week’ moest uitroepen.
De vorm is ongebruikelijk omdat de coupletten de inmiddels bekende standaard twaalf-maten blues zijn met drie regels tekst, waarvan de eerste twee regels worden herhaald, maar het heeft ook een 16-maten bridge geschreven in het habanera-ritme, maar door Handy gekarakteriseerd als tango. “Toen St. Louis Blues werd geschreven was de tango in de mode. Ik misleidde de dansers door een tango-introductie te arrangeren, die abrupt overging in een lage blues.” T-Bone Walker gaf daarom als commentaar op het nummer: “Je kunt de blues niet aankleden… Ik zeg niet dat Saint Louis Blues geen fijne muziek is, begrijp je. Maar het is gewoon geen blues”. T-Bone zou dan zeker het epitheton vader van de blues aanvechten dat aan Handy toegekend en wellicht wel terecht.
Bij traditionele New Orleans-stijl bands bevat de melodie meestal een traditionele solo. De klarinetsolo werd voor het eerst opgenomen door Larry Shields met de Original Dixieland Jass Band in 1921. Het is niet te vinden op eerdere opnames of gepubliceerde orkestraties van de melodie. Shields wordt vaak gecrediteerd voor het creëren van deze solo, maar er zijn claims gemaakt voor andere vroege New Orleans klarinettisten, waaronder Emile Barnes.
Zangeres en actrice Ethel Waters was de eerste vrouw die “Saint Louis Blues” in het openbaar zong. Historici Lynn Abbott en Doug Seroff stellen dat de eerste mannelijke zanger die “Saint Louis Blues” zong Charles Anderson was , een populaire vrouwelijke imitator van die tijd die het lied al in oktober 1914 in zijn act opnam. Dit ondersteunt de bewering van Waters, die zei dat ze het van Anderson had geleerd en het zelf had uitgevoerd tijdens een optreden in Baltimore in 1917.
St Louis Blues werd ook gespeeld in de Charles Chaplin film uit 1914, The Star Boarder. (Uiteraard bestond er toen nog geen klankfilm, maar ik neem aan dat een partituur werd bijgevoegd voor de lokale pianist – of misschien zelfs orkestje – waar de film werd vertoond. Het is anderzijds zeer twijfelachtig of deze plaatselijke vertoningen zich aan deze “verplichte” partituur hielden.)
Onderzoeker Guy Marco stelde in zijn Encyclopedia of Recorded Sound in the United States dat de eerste audio-opname van “Saint Louis Blues” door Al Bernard in juli 1918 voor Vocalion Records werd gemaakt . De huisband bij Columbia Records, onder leiding van Charles A. Prince, bracht echter in december 1915 reeds een instrumentale versie uit. Bernards versie was misschien wel de eerste Amerikaanse uitgave met de tekst, maar Ciro’s Club Coon Orchestra, een groep zwarte Amerikaanse artiesten die in Groot-Brittannië optraden, had in september 1917 al een versie met de tekst opgenomen. Handy zelf nam het nummer pas voor het eerst op in 1923.
Ronny De Schepper
The film St. Louis Blues, from 1929, featured Bessie Smith singing the song.
Op plaat had ze reeds in 1925 een versie opgenomen met Louis Armstrong op cornet. She changed the mournful opening in: ‘I hate to see the evening sun go down.’ Dit vers zou later het originele openingsvers in populariteit ver overstijgen.
Die bracht het nummer zelf eveneens uit in 1929, Cab Calloway volgde een jaar later en in 1931 zowaar Minnie Mouse in een Disney-tekenfilm. Een andere merkwaardige uitvoering is die van Bing Crosby samen met het orkest van Duke Ellington in 1932. In 1934 was er Paul Robeson en in 1937 Django Reinhardt met Stéphane Grapelli. Billie Holiday volgde in 1940, waarna er de beroemde marsversie kwam van Glenn Miller.
Chet Atkins maakte er in 1952 een country-versie van en in his only major role on screen, Nat King Cole portrayed WC Handy in the 1958 film St Louis and the song was arranged by the great Nelson Riddle. Dat jaar zong en speelde Sidney Bechet het nummer op de Wereldtentoonstelling in Brussel. Saxophone genius Sidney Bechet had recorded St Louis Blues as a youngster but this lovely flowing seven-minute version, with a band that included Buck Clayton on trumpet, was recorded at the Brussels Fair in 1958.
Chuck Berry zong het live in Londen in 1965 (verkrijgbaar op de live-elpee). WC Handy’s song has also proved popular with British singers, and Hugh Laurie, George Melly, Cleo Laine, Chris Barber and Shirley Bassey have all recorded the song. It inspired a novel by William Faulkner and a play by Jean-Paul Sartre.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia]
Referentie
Martin Chilton, St Louis Blues: story of the WC Handy classic song, The Telegraph, 11 september 2015
dagelijks iets degelijks 