55 jaar geleden werd in de Cooks Ferry Inn in Edmonton, London het 22 minuten lange “Savoy Brown Boogie” opgenomen door de gelijknamige Britse groep. Gitarist Kim Simmonds en zanger Chris Youlden voegden volgende nummers aan elkaar: “Feel So Good” (Chuck Willis), “Whole Lotta Shakin’ Goin On” (Sunny David, Dave Williams), “Little Queenie” (Chuck Berry), “Purple Haze” (Jimi Hendrix) en “Hernando’s Hideaway” (Richard Adler, Jerry Ross). Ik weet niet meer wiens exemplaar ik destijds heb geleend, maar de bandopname heb ik in die tijd herhaaldelijk gespeeld.
De band werd gevormd door gitarist Kim Simmonds en mondharmonicaspeler John O’Leary, na een toevallige ontmoeting in de platenwinkel Transat Imports in Lisle Street, Soho , in 1965. Het woord “Savoy” kwam van een Amerikaans blueslabel, Savoy Records, omdat de leden van de band het woord “Savoy” elegant vonden klinken. Ze voegden “Brown” toe omdat ze dachten dat het een buitengewoon eenvoudig woord was. Over het algemeen noemde de groep zichzelf de Savoy Brown Blues Band om de luisteraars te vertellen dat ze Chicago Blues -klinkende muziek speelden.
De originele line-up bestond uit zanger Brice Portius, toetsenist Trevor Jeavons, bassist Ray Chappell, drummer Leo Manning en mondharmonicaspeler John O’Leary. Portius was een van de eerste zwarte bluesmuzikanten die deel uitmaakte van een Britse rockband. Jeavons werd kort na de oprichting van de band en de komst van Martin Stone op gitaar vervangen door Bob Hall. Niet lang na de aankomst van Stone verliet ook O’Leary de band als gevolg van een geschil met manager Harry Simmonds. Deze line-up, dus zonder O’Leary, verscheen op het debuutalbum van de band uit 1967, Shake Down , een verzameling bluescovers.
Verdere line-upwijzigingen volgden, waarbij de originele leden Portius, Chappell en Manning in korte tijd vertrokken samen met de onlangs aangeworven gitarist Stone. Chris Youlden en “Lonesome” Dave Peverett zouden respectievelijk de nieuwe zanger en tweede gitarist van de band worden. Aanvankelijk vervulden Bob Brunning en Hughie Flint (van John Mayall ’s Clapton-versie Bluesbreakers ) de bassist- en drummerposities op de single “Taste and Try (Before You Buy)”, maar ze werden later vervangen door Rivers Jobe en Bill Bruford. Binnen veertien dagen na Brufords aankomst in de band werd hij vervangen door Roger Earl (Bruford kende later groot succes als de drummer van Yes). Deze line-up nam in 1968 twee albums op, Getting to the Point en Blue Matter, wat de opkomst van Youlden als songwriter naast Simmonds demonstreerde. Het was deze line-up die in 1969 de single “Train to Nowhere” uitbracht. Het album A Step Further werd later dat jaar uitgebracht en introduceerde bassist Tony Stevens ter vervanging van Jobe. De B-kant wordt volledig ingenomen door de live-versie van de originele Savoy Brown Boogie. Sedertdien zijn er ontelbare andere versies van de Boogie opgenomen (met andere nummers enz.). Ik hoop dat ik op YouTube nog de originele versie kan terugvinden, want op Spotify is ze b.v. geblurd!
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 