Op 30 april 1999 is café Le Franlou in Brussel dicht gegaan (bij het op zoek gaan naar informatie, heb ik gemerkt dat er op dit moment nog altijd een café Le Franlou in Brussel is, maar dat heeft hier niets mee te maken). Le Franlou was mijn stamcafé in de periode dat ik voor de socialisten heb gewerkt. De eerste vijf jaar was dat in het hoofdgebouw van de Socialistische Mutualiteit op het Sint-Jansplein en dan moest je de rue de l’Escalier beklimmen om bij le Franlou te geraken en daarna nog eens dezelfde periode in het partijlokaal van de SP/PS in de Keizerslaan en toen moest je de rue de l’Escalier afdalen. Met andere woorden, le Franlou lag omzeggens juist in het midden van die twee werkplaatsen en zorgde dus gedurende tien jaar voor een toevluchtsoord op de middag.
Uiteraard moet ik hierbij in de eerste plaats aan de uitbaatster Martine denken, die aan den toog veel gezaag van mij heeft moeten aanhoren over het werk, over relaties, kortom over het leven in het algemeen. In de tweede plaats moet ik denken aan talrijke feestjes die hier plaatsvonden, waarbij de deur soms wel eens in het slot werd gedraaid omdat er werd gedanst, wat in een café eigenlijk niet is toegestaan natuurlijk. En ten derde heb ik goede herinneringen aan mensen die ik daar heb ontmoet. Mensen die iets met het werk te maken hadden natuurlijk, maar vaak ook mensen die in de buurt werkten, zoals Sheherazade (Sharzak Djanati) en haar Waalse vriendin van het toenmalige Filharmonisch Orkest van de BRT. Maar ook zowaar Raymond Van het Groenewoud die er eens toevallig passeerde met zijn toenmalige madam. Wie dat juist was, weet ik niet precies meer (bij Raymond was dat in die tijd moeilijk bij te houden), maar ik weet wel nog dat zijn arm in het gips zat.
Jammer genoeg heb ik op het internet geen foto van Le Franlou gevonden, maar wel grappig is dat op de plaats waar het café ongeveer moet gelegen hebben er in vroeger tijden een boekhandel was met de benaming “Le pêle-mêle”. Ik vond deze foto op een website van een zekere Pierrot, die er als onderschrift bij voegt: “Tous les fouineurs savent que ce Pêle-Mêle émigra vers les années 1970 au boulevard Maurice Lemonnier, près de la place Anneessens.” En zo is de cirkel rond, want die nieuwe Pêle-Mêle was vlak naast De Rode Vaan en ik sprong daar bijna dagelijks binnen om voor een appel en een ei een paar tweedehandsboeken aan te schaffen.
Tussen de vele reacties op die blog vond ik overigens ook een verklaring voor de naam “Franlou”: “Le café des parents de Mery s’appelait le franlou diminutif du prenom des parents Francois et Louise” (Roger). Pierrot heeft overigens ook een foto van die oorspronkelijke uitbaters van le Franlou geplaatst, maar helaas bespeur ik nergens een band met de Martine die ik daar als bazin heb gekend…
Ook het ontstaan van de benaming “rue de l’Escalier” wordt op de website uitgelegd: “La rue doit son nom du fait qu’il y avait autrefois sur ses terrains un escalier donnant accès au castel d’un grand seigneur bizarre et brusque en ses manières, qui n’employait sa force herculéenne et sa puissance qu’à défendre le faible contre le fort, et à faire une chasse continuelle aux voleurs et aux brigands dont les routes étaient infestées. (Source Eug. BOCHART – dictionnaire historique des rues et places de Bruxelles, 1857)”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 