Elektronische muziek terzijde gelaten, verschilt hedendaagse muziek in instrumentarium nauwelijks van de paar eeuwen klassieke muziek die eraan voorafgaan. Men bespeelt violen wel eens met de keerzijde van de boog of men vormt klanken met de ventielen van blaasinstrumenten, zonder dat men er effectief op blààst, maar grosso modo ziet een symfonieorkest er hetzelfde uit of het nu werk uitvoert dat eeuwen oud is of waarvan de inkt nauwelijks droog is. Eén groot verschil: het slagwerk. In de voorbije eeuwen mocht men al blij zijn als een paukenist bescheiden aanwezig mocht zijn, maar in de twintigste eeuw zien we tal van slagwerkers opduiken van het meest diverse pluimage. Geen wonder dat in Logos het festival van de hedendaagse muziek dan ook in het teken stond van “the beat-beat-beat of the tom-tom”. Verwacht u echter niet aan ellenlange drumsolo’s, zoals in de popmuziek van de late jaren zestig, maar aan de individueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Zo kregen we 25 jaar geleden een concert uitsluitend voor solo-triangel te horen van Brian Johnson. (RDS in HLN van 31/3/1999)
dagelijks iets degelijks 