Het is vandaag al 25 jaar geleden dat de Antwerpse componist Willem Kersters is gestorven.
In 1961 werd hij tweede na Albert Delvaux in de wedstrijd voor componisten in het kader van de Elisabethwedstrijd. Op uitzondering van een korte periode in het begin van de jaren zestig als hij dodekafonische en seriële muziek meent te moeten schrijven, is zijn muziek eerder laatromantisch, impressionistisch en vooral expressionistisch, zoals bleek uit de drie bagatellen voor strijkorkest (op.34, 1965) die I Fiamminghi brachten in het ICC.
In 1974 zag ik de choreografie “Halewijn” van André Leclair op muziek van Kersters. De koningsdochter werd gedanst door Marie-Louise Wilderijckx en Halewijn zelf door Michel Rahn.
Bij de opening van Antwerpen ’93 speelde het Ysaye Ensemble een stuk van hem i.p.v. het aangekondigde pianokwartet van Guillaume Lekeu, zogezegd om te beklemtonen dat “het eigen repertoire” werd verwaarloosd in het programma. Aangezien Lekeu een Waal was, merkte Stephan Moens op dat dit “net in Antwerpen, net op dit moment” een “hulpeloze, misplaatste en misschien zelfs gevaarlijke poging (was) om een onbestaande identiteit te affirmeren.” Ja, de Stephan, altijd klaar met een grap en een grol!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 