In het aanbevelenswaardige Popboek, uitgegeven door Kritak (volledige titel: “Popmuziek: kunst, kultuur of koopwaar?”), vond ik een statistiek van R.R.Cole, die de thema’s van de liederen in de jaren zestig had geanalyseerd.
Hij verkreeg de volgende rangschikking:
26% handelde over een ongelukkige liefde;
25% over een gelukkige liefde;
21% over seks;
5% waren protestliederen;
5% gewoon over dansen;
5% over persoonlijke problemen;
2% waren godsdienstige liederen en
1% handelde over geweld.
En dan bleef er nog 10% over die niet bij één van de genoemde kategorieën kon worden ondergebracht.
Ik heb destijds hetzelfde gedaan voor alle liedjes die in de zomer van 1978 in Humo’s top twintig hebben gestaan. En dan krijg ik dit resultaat:
41% draaiden bijna uitsluitend om seks;
17% hadden toch nog een ongelukkige liefde;
14% daarentegen had meer geluk in de liefde;
12% wilde allen maar dansen;
4% was nog een beetje religieus.
Slechts 1% protesteerde of had persoonlijke problemen.
En nog steeds lieten 10% zich nergens vangen.
Geweld was er echter niet meer te bespeuren.
Niemand is wellicht verwonderd over de forse stijging van het seks-onderdeel.
Dat ligt natuurlijk anders met de “verdubbeling” van de religiositeit, ook al gaat het nog altijd over een klein percentage. De stijging komt echter helemaal op de rekening van “By the rivers of Babylon” van Boney M, dus dat valt nog wel mee.
Toevallig is het enige “protestlied”, namelijk “De Dopper” van The Strangers, op dezelfde melodie gemaakt. Overigens pikken The Strangers ook hier weer gewoon in op wat actueel is en dus goed verkoopbaar, we moeten daar zeker geen diepere motivering in zoeken. Maar ze hadden even goed een nummer tégen de werklozen kunnen maken natuurlijk zoals ze dat ook met de migranten hebben gedaan (eerst positief, “De gastarbeider”; daarna negatief, “De ziekenkas”).
Hoe dan ook, het mag wel duidelijk zijn dat de protestrage uit de jaren zestig volledig uitgewoed is. Jammer, want hoe commercieel deze rage ook was, de jeugd leek me – misschien mede door de invloed van die liederen – toen toch kritischer dan nu.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 