Vijftig jaar geleden: naar “Oh! Calcutta!”

Mijn eerste bezoek aan Londen was in 1971. Daarover vertel ik hier. Dat was op mijn eentje en was een onverwacht verlengstuk van mijn vakantie in Hastings. Twee jaar later ben ik met Sonia eveneens naar Hastings en Londen gegaan. Over Hastings valt nog wel ’t een en ’t ander te vertellen (zie aldaar), maar van Londen herinner ik me alleen dat we naar het fameuze spektakel “Oh! Calcutta!” (zie hierboven) gingen kijken, maar dat we er bij de pauze reeds de brui aan gaven. Het enige wat ik me nog herinner is een naakt meisje dat “To his mistress going to bed” van John Donne voordroeg. Nu hadden wij dit gedicht uitvoerig besproken in de Germaanse en het zou best leuk geweest zijn, mocht ze dit in de les zo hebben komen voordragen, maar om daarvoor speciaal een ticket te kopen is toch een beetje veel gevraagd…

Later zal ik nog een aantal keren naar Londen gaan, vooral in de periode dat ik bij M.V. was. Die was immers geïnteresseerd in antiek en geregeld staken we dan ook de plas over om “inkopen” te doen. Soms was dat gewoon gezellig, zoals op Portobello Road (zie hier), maar soms was het ook in poepsjieke gelegenheden, zoals die keer in een hotel (St.George?) toen ik niet meeging, maar in de bar op haar bleef wachten. Dan kwam daar zo een typische butler langs met een karretje met daarop allerlei gebak en – natuurlijk – “tea”.
Nog leuker was het voorval in de Olympia Fair. Hier “moest” ik wel meegaan, want daar was er niet zo’n prachtige bar om de tijd te verdrijven. Ik had voor de gelegenheid mijn beste kostuum uit de kast gehaald, maar toch was het overduidelijk dat ik enkel een “pakjesdrager” was. Maar precies wegens dat kostuum werd meteen ook duidelijk dat ik ook niet “louter” een loopjongen was. Rara, wat zou ik dan wel kunnen zijn…?
Kun je het daarom die (oudere, maar goed geconserveerde) dame uit Nice (aan de Azurenkust, jawel) kwalijk nemen dat ze eens voorzichtig en delicaat kwam informeren hoeveel “mijn prijs” wel was? Ikzelf was alvast niet geshockeerd, integendeel, ik moet toegeven dat ik geflatteerd was en dat ik heel even zelfs heb nagedacht over een “leugentje om bestwil”. Maar mijn vriendin rook onraad en kwam de belaagster beleefd maar kordaat verdrijven.
Als we op 13 juni 1991 in Londen waren, gingen we naar “The return to the forbidden planet” van Bob Carlton in het Cambridge Theatre London met Allison Harding (Miranda), John Ashby (Captain Tempest), Nicky Furre (Science Officer/Gloria), Christian Roberts (Dr.Prospero), Kate Edgar (Navigation Officer/Musical director), Matthew Devitt (Cookie), Jane Karen (Ensign Penny Scyllen) en Kraig Thornber (Ariel the Robot). De rolverdeling die ik hier geef is die van de CD die in 1990 werd opgenomen en verschilde wellicht van de versie die wij hebben gezien. De dag nadien (14 juni 1991) zagen we van Alan Janes de musical “Buddy” in het Victoria Palace Theatre London. De regie was van Rob Bettinson en het decor van Andy Walmsley. Billy Geraghty (Buddy Holly), Enzo Squillino jr (Ritchie Valens) e.a. brachten een vrij getrouwe weergave van de film “The Buddy Holly Story”. Maar aangezien een scène natuurlijk zijn beperkingen heeft, was het iets saaier. Anderzijds werden ter compensatie de “optredens” meer uitgesponnen.