Sydney Pollack (1934-2008)

Vandaag is het ook al vijftien jaar geleden dat de Amerikaanse filmregisseur Sydney Pollack is overleden.

Pollack was afkomstig uit een gezin van Russisch-Joodse immigranten. Tijdens zijn middelbareschooltijd kreeg hij belangstelling voor het toneel. Nadat hij zijn diploma had behaald, ging hij naar New York, waar hij door Sanford Meisner als acteur werd opgeleid en wiens assistent hij later werd.
Pollack begon in de jaren vijftig met het spelen op Broadway. Hij trad ook op in “Playhouse 90″, een live-televisiebewerking van beroemde literaire meesterwerken. Vervolgens legde hij zich toe op regisseerwerk voor de televisie, naderhand voor de film. In de jaren zestig regisseerde hij episodes van televisieseries zoals “Dr.Kildare”, “The Fugitive”, “Mission Impossible” en Alfred Hitchcock Presents. Zijn eerste film was Slender Threat uit 1965, een film die zelfs door de maker werd verafschuwd.
Pollack werkte vaak samen met Robert Redford en dat kan uiteraard geen toeval zijn. Alhoewel Robert Redford bekend staat als karakterieel een wat moeilijke jongen, klikte het tussen hem en de twee jaar oudere Sydney Pollack reeds op de set van de eerste film die Redford heeft gedraaid. In “War hunt” (1962) moet hij als nieuwe recruut zijn orders gaan vragen aan de sergeant en dat is niemand minder dan Sydney Pollack.
De tweede film waarin Pollack en Redford samenwerkten was dan “Jeremiah Johnson” uit 1972, het onvergetelijke epos van de eenzame trapper in het noordelijke indianengebied. Het jaar daarop kwam “The way we were”, waarin Redford voor het eerst een echte liefdesheld mocht spelen. In deze nostalgische film krijgt hij immers Barbra Streisand tegenover hem.
Nadien draaide Pollack o.a. “They shoot horses don’t they” en “Three days of the condor”, een bijtende satire op de CIA, gevolgd in 1978 door “The electric horseman”, deze keer met Jane Fonda en een paard in de andere hoofdrollen. Pollack maakte vooral thrillers met een politiek of gerechtelijk thema. Een gebruikelijke thema dat we in al de films van Sydney Pollack aantreffen is, hoe kan je jezelf blijven, hoe kan je je handen “proper” houden binnen een corrupte omgeving? Hoever mag men gaan met “compromissen” te sluiten? Maar net zoals altijd maakt Pollack daar geen zwaarwichtige “thesisfilm” van, maar een rechtlijnig spannend verhaal dat wel enige aandacht vergt omwille van het juridische jargon, maar ook al kan je niet alles tot in de details volgen, dan nog blijft de plot overeind. “Ik wil gewoon goede films maken,” zegt Pollack. “Als er een boodschap inzit, is dat enkel meegenomen.”
In “Bobby Deerfield” (1977) wordt Al Pacino als autorenner met de dood geconfronteerd, niet enkel door de gevaren van het race-circuit, maar ook omdat zijn vriendin (Marthe Keller) ten dode is opgeschreven.
In 1985 werd Sydney Pollack onderscheiden met een Oscar voor de regie van de film Out of Africa, waarin Meryl Streep gestalte gaf aan de Deense schrijfster Karen Blixen. Dat ik deze film toch kon appreciëren heeft dan ook alles te maken met Robert Redford, de prachtige fotografie van de Afrikaanse landschappen (vooral die vanuit de lucht) en de onverwoestbare Wolfgang Amadeus Mozart.
Daarna begint Pollack aan “Rain man”, maar na één week houdt hij ermee op. Sedertdien heeft hij enkel nog films geproduceerd (dus niet geregisseerd) tot “Havana” (1990), de zevende film die regisseur Sydney Pollack en steracteur Robert Redford samen draaiden. De score is van Dave Grusin, Pollacks vaste filmcomponist. De muziek speelt hier een belangrijke rol om de zwoele atmosfeer van het Havana van de jaren vijftig op te roepen. Havana stond in die tijd bekend als de heetste stad op aarde en Pollack is er op locatie in Santo Domingo bijzonder goed in geslaagd om dit filmisch weer te geven (merk op: het waren de Amerikanen die hem geen toelating gaven om in het echte Havana te gaan filmen, wat de kostprijs met zowat zeven miljoen dollar heeft opgedreven!).
Pollack werkt dus graag met een vast team. Een ander lid van dit team is last but not least, David Rayfiel, die o.a. meewerkte aan “The Firm”, “Havana”, “The way we were” en vooral “Three days of the Condor”, de film waarnaar “The Firm” misschien nog het meeste verwijst, alleen missen we het engagement dat toch achter “Three days of the Condor”, “They shoot horses don’t they” of “Havana” stak. Toch wel merkwaardig ‑ én veelzeggend voor de huidige filmconjunctuur in Amerika ‑ dat drie regisseurs die tijdens de seventies topfilms maakten in de voornoemde paranoïde cyclus (Sydney Pollack met “Three Days of the Condor”, Alan Pakula met “Klute” en “The Parallax View”, Francis Coppola met “The Conversation”), nu bestsellers van de literaire superster John Grisham moeten inblikken om hun carrière in het spoor te houden: Pollack met “The Firm”, Pakula met “The Pelican Brief” en Coppola met “The Rainmaker”.
Als acteur verscheen Pollack in films als A Civil Action en Eyes Wide Shut, en ook in zijn eigen films, bijvoorbeeld The Interpreter en “Tootsie” waarin hij de manager van Dustin Hoffman incarneerde en nog later, in 1992, in “Husbands and wives” van Woody Allen. Verder had hij gastrollen in de televisieseries Will & Grace en The Sopranos.
Daarna was Harrison Ford te zien in een remake van “Sabrina” (1995). Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met wat een zekere “Grey Diva” uit Houston, Texas, schrijft op de Internet Movie Database, staan er toch voldoende opmerkingen in, waar ik me achter kan scharen: “I am a fan of the movie Sabrina (by Billy Wilder). I am a fan of Harrison Ford and Greg Kennear (I’m not, RDS). Sidney Pollack is a great director. So what happened? There is a saying ‘Say nothing if your words cannot improve the silence.’ That is my sentiment on remakes – especially in the case of this movie. Stick to the original !! How could such an ‘A list’ cast yield such a lemon, I will never know. So much of what made the original movie endearing or humorous was removed for the sake of modernization, and never replaced by anything nearly as engaging or romantic. Nancy Marchand as the family matriarch, while killing off the hailarious father of the original movie was abrasive and garish. Harrison Ford’s attempt to be distant and lonely came off as grimacing pain. Maybe he was attempting to imitate Humphrey Bogart’s trademark facial expression, but even Bogie shelved his famous facial tics to play Linus Larrabee. Kennear, who came off hapless and vulnerable in As Good As it Gets just seems feckless and pathetic in this role. There is no way anyone could understand why Sabrina has loved this man all her life without once seeing his true faults. There is not enough chemistry between our modern Cinderella and either brother to create a tug of war in Sabrina’s heart. If I were she, I would have dumped both the Larrabee duds of this update and run off with Papa’s secretly stashed $2 million (another addition of the update). The only thing they updated well was Julia Ormond’s startling transformation once she reached Paris, and the ingenious idea of making her a photographer.” En dan zwijgt Diva nog over de sympathieke bijrolletjes van Fanny Ardant en Patrick Bruel in deze passage.
Als producer was Sydney Pollack op dat moment erg betrokken bij het draaien van “Sliding doors”. De mannelijke hoofdvertolker John Hannah (“Cold blood”, “Four weddings and a funeral”) is partly responsible for the film getting made after the funding collapsed. He coincidentally happened to be in a meeting with Hollywood hotshot Sydney Pollack and casually mentioned this great screenplay he was hoping to make. Pollack was sufficiently interested to read the script and immediately sorted out the funding. When Sydney Pollack called from Hollywood to offer financing, director Peter Howitt was on a drinking spree in a London pub, and had to be sobered up before he could speak to Pollack.
Sydney Pollack spent a lot of time in the editing room. “I got very involved in the editing because it was a picture that required precise editing to know where you were all the time and for the audience to be able to find the movement between the A and B stories,” Pollack explained. “I felt that Peter needed some help, so I worked pretty hard on that part of it and was able to make a contribution to it just because it was complicated for a director the first time around.”
In “Random hearts” uit 1999 speelt Harrison Ford opnieuw de hoofdrol, namelijk een politieofficier die verbijsterd is dat zijn vrouw (Bonnie Hunt) blijkt te zijn omgekomen in een vliegtuigramp samen met een hem onbekende man (Peter Coyote). Hij neemt contact op met de weduwe van die man (Kristin Scott Thomas), die juist in een verkiezingscampagne voor de senaat zit, om alsnog het dubbelleven van zijn vrouw te ontraadselen. Sydney Pollack speelt zelf haar spindoctor. The film must have had great personal relevance for him, as he lost his own son in a plane crash six years earlier.
In 2000 stichtte Pollack samen met regisseur Anthony Minghella de productiemaatschappij Mirage Enterprises.
Sydney Pollack overleed op 73-jarige leeftijd aan de gevolgen van maagkanker.

Ronny De Schepper