Thierry Lassence kwam bijna klaar tijdens het optreden van Jennifer Frautschi in de schiftingen van de Elisabethwedstrijd 1993. Hij schreef dat het omwille van haar “sonorité pleine et épanouie” was, maar aangezien hij meer lijnen besteedt aan haar “ravissante physique de gracieuse asiatique” (ze is dan pas 20!) heb ik zo mijn twijfels.
Misschien kreeg ik wel gelijk door de jury die Frautschi niet eens tot de halve finales toeliet. Anderzijds verdedigt Lassence zich door erop te wijzen dat de jury voor viool veel conservatiever is dan die voor piano, om nog van de zangwedstrijd te zwijgen! Op die manier vindt hij de jury een weerspiegeling van wat er op dit moment leeft in de conservatoria… of beter: niet leeft, want de crisis in het muziekonderwijs wordt juist aan dat conservatisme toegeschreven. Dat zeker in de schiftingen er niet wat meer moed en durf aan de dag wordt gelegd, betreurt Lassence terecht. Frautschi was overigens één van de twaalf deelnemende Amerikanen, die echter voor het merendeel (net als haar) van Aziatische afkomst waren.
Ronny De Schepper
P.S. Vier jaar later haalde ze wel de finale.
dagelijks iets degelijks 