Vandaag is het al vijftig jaar geleden dat ik met prof.Van Elslander en nog een paar andere studenten Germaanse (o.a. Lukas De Vos en Kristien Ketels, meen ik mij te herinneren) bij Louis Paul Boon in Erembodegem op bezoek was, met de vraag of wij de week daarop met een bus vol van dergelijk gespuis even halt mochten houden in de Vogelenzang nummer vijf. Eender wie zou teruggeschrokken zijn voor zo’n waanzinnig voorstel. Niet Boon echter, zodat een week later zijn huis en tuin overrompeld werden door zo’n honderdtal jonge mensen. “Fans”, als het ware.
Ik vond het enigszins navrant, zodat ik verkoos de drukte wat te ontvluchten om in de tuin te gaan voetballen met David, Louis’ geliefde kleinzoon. Nadien heb ik daar wel spijt van gehad, want het bleek dat Louis daarbinnen zijn uitgebreide collectie van vrouwelijk naakt (zijn “fenomenale feminatheek”) aan onze blozende porretjes had getoond.
Jaren later, in 1986 om precies te zijn, had ik voor De Rode Vaan een kort gesprekje “aan het lijntje” met de ondertussen 17-jarige David.
Mijn vraag was simpel: “Hoe voelt het eigenlijk om David Boon te zijn?”
David: Niet altijd eenvoudig. Heel wat mensen kennen mij zonder dat ik hén ken. Elders valt het nog best mee, maar in Aalst of op school voel ik soms wel het onnatuurlijke van de situatie. Vorig jaar lazen we bijvoorbeeld voor de les Nederlands een stukje van Louis. Ik verzeker je… dan ben je effe stil. Het is wel je grootvader, en toch is die man me soms even vreemd als een andere auteur. Het is niet omdat ik een Boon ben en hij toevallig een boek over mij gepleegd heeft, dat ik nu dichter bij zijn werk sta of het beter ken. Toch krijg je soms de gekste vragen, alsof ik een Boon-kenner ben. Niets is kunstmatiger dan dat. Ik was twaalf toen ik zijn “Davids jongste dagen” las. Eerlijk gezegd… het zei me toen niet veel. Onlangs heb ik het herlezen en ik stond verbaasd hoe precies Louis mij beschreven en geanalyseerd heeft. Maar vraag me niets over de rest van zijn werk. Voor mij was hij niet de schrijver, maar de grootvader die ik maar kort heb gekend. Een man die graag met mij rondliep, maar in zijn “barak” liefst niet teveel gestoord werd.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 