Vandaag is het al 25 jaar geleden dat de legendarische crooner Frank Sinatra is overleden.
Ik weet nog precies waar ik was toen ik zijn overlijden vernam. Ik werkte op dat moment namelijk bij de CSC en deelde een bureau met mijn vroegere collega van De Rode Vaan, Jan Mestdagh. En Jan was een onvoorstelbare fan van Sinatra. Hij zakte dan ook zowat in mekaar toen hij op een bepaald moment een telefoontje kreeg van zijn ex-vrouw (en nu opnieuw echtgenote) Marijke Teughels.
Net als Walter Boeykens was Jan één van de eersten om zich een kaartje aan te schaffen voor Frank Sinatra toen hij hier op 76-jarige leeftijd passeerde. In De Rode Vaan heeft Jan helaas nooit iets geschreven over zijn Grote Idool (hij bewaarde zijn geheim als één van zijn guilty pleasures) en ikzelf heb er mij uit ontzag ook nooit aan gewaagd. Er is wel een heel lange bijdrage (ik meen me zelfs te herinneren in twee delen) verschenen van de hand van niemand minder dan onze specialist economie, André Mommen.
Sinatra was particularly popular in the United Kingdom where, later in his career, he gave regular concerts at the prestigious Royal Albert Hall in London. So it came as no surprise when, in 2001, BBC Radio announced that Sinatra had been voted the “Voice of the Century”.
“It wasn’t even close,” said DJ Paul Gambaccini, describing the result as “an emphatic victory for fabulous Frank.” About 45,000 votes were cast by the public but the BBC also took into account the views of singers and music experts.
Sinatra would probably have been pleased to note that trailing a long way behind him at Number Two in the poll was rock ’n’ roll king, Elvis Presley. Ol’ Blue Eyes, as he became known, once described rock music as “the most brutal, ugly, degenerate, vicious form of expression it has been my displeasure to hear.” (*) Others in the eclectic top ten included Bing Crosby, John Lennon, Ella Fitzgerald and Freddie Mercury.
Sinatra did have one thing in common with rock stars such as Elvis and The Beatles: in the 1940s he, too, was besieged by hordes of screaming, swooning teenage girls. They were known as “Bobbysoxers”, so-called because of their ankle-length white socks, and they caused mayhem at Sinatra’s live performances.
Despite his success as a recording artist and, to a lesser extent, as a movie star, Sinatra’s reputation will be forever tainted by his alleged connections to American gangsters. It is said that John F. Kennedy’s wafer-thin victory in the 1960 presidential election was swung by his father, Joseph, after a talk with Sinatra.
Under an alleged deal, the singer would ask the mob to encourage their unionised workers to vote for the young Democrat. True or not, it is a matter of record that JFK squeaked to victory against Richard Nixon with the crucial help of votes by union members.
That was perhaps a case of wily Joe Kennedy doing things his way. Sinatra, of course, became famous for doing things “My Way” – the song that was to become his signature tune. The trouble is, he hated it. In an interview in 2000, Tina, one of Sinatra’s daughters, revealed: “He came to hate the song. He thought it was self-serving and self-indulgent. But it stuck and he just couldn’t get it off his shoe.” To put it in the words of another Sinatra song: That’s Life.
Ray Setterfield
(*) Maar hij was toch niet te beroerd om diezelfde Elvis Presley in zijn show te verwelkomen toen deze een come-back maakte na zijn legerdienst. Op voorstel van “kolonel” Parker zongen ze samen een medley van “Love me tender” en “Witchcraft”, waarbij Sinatra de hit van Elvis vertolkte en omgekeerd. Sinatra had er wel voor gezorgd dat het arrangement meer in zijn stijl lag dan in die van Elvis, zodat hij het best te voorschijn kwam uit deze battle. Anderzijds gilden de meisjes in de zaal veel meer toen Elvis inzette dan dit bij Frankie het geval was…
dagelijks iets degelijks 