Tien jaar geleden: “Time” van Rod Stewart

Tien jaar geleden bracht Rod Stewart zijn album “Time” uit. Als ik het goed heb, is dit zijn voorlaatste (daarna was er nog “Another country”) en het eerste album met eigen werk in twintig jaar. En zo haalde Cath Luyten toch nog haar gram nadat ze enkele jaren eerder door Stewart aan de deur werd gezet, omdat ze n.a.v. zijn zoveelste “American Songbook”-album vroeg waarom er geen eigen werk op stond (*)…

Time bevat elf eigen nummers en een cover van Tom Waits’ Picture In A Frame. De voorbije twintig jaar verzamelde Stewart genoeg inspiratie om een plaat te vullen. Op Time zingt hij onder meer over zijn eerste liefde (*), zijn scheidingen, zijn kinderen en de periode dat de platenmaatschappijen hem afwezen. Time is voor Stewart een nieuwe start nadat hij de voorbije tien jaar vooral succes kende met de Songbook-reeks, waarop Stewart eigen versies bracht van klassiekers uit Amerikaanse films en musicals. Beluister het album nu al op De Standaard Online.
Ondertussen is ook de eerste recensie binnen: S.V. (who the fuck is S.V.? waar is de tijd dat ik alle journalisten nog aan hun initialen herkende?) is niet erg lovend in de Gazet van Antwerpen. Zijn conclusie? “Het komt nooit meer goed met Rod Stewart.”
“Het komt nooit meer goed met Rod Stewart. Dat dachten we toen hij een paar jaar geleden bedankte voor een Faces-reünie, en zijn vroegere maat Ron Wood opzadelde met Mick Hucknall aan de microfoon. Te druk bezig met geld verdienen, wellicht, een bezigheid die de 68-jarige Brit verrassend vlotjes afgaat sinds hij met zijn American Songbonk-albums een goudader aanboorde. Time is het eerste `gewone’ Rod Stewart-album in twintig jaar. Stewart mag dan in nieuwe interviews zijn vreugde uitschreeuwen rond het feit dat hij toch nog niet uitgeschreven is, Time spreekt hem tegen. Wég is het grofkorrelige schuurpapier dat in beter dagen voor Stewarts stem doorging, wég de de rauwe soul die zijn beste materiaal kenmerkten. Time is te vaak een optelsom van fluttige popsongs, mid-tempo meezingertjes, liedjes die op een b-kantje van Taylor Swift thuishoren en teksten waarin de platitudes mekaar op de hielen zitten. Bovendien heeft het schuurpapier plaats gemaakt voor een zacht zeemvel, en is Stewart als producer zijn eigen slechtste beoordelaar. Nee, het komt nooit meer goed met Rod Stewart.”
Zelf ga ik mij op basis van één beluistering uiteraard niet aan een recensie wagen, maar ik wil wel antwoorden op een aantal vragen die deze tekst bij mij oproept. Zo doet hij mij eigenaardig genoeg denken aan de recensies die Rod kreeg in de tijd dat hij met Britt Ekland aan het rollebollen was. Heeft hij die periode overleefd? De vraag stellen is ze beantwoorden. Er is natuurlijk echter wel één groot verschil. Ondertussen loopt Roderick naar de zeventig en de vraag is dan überhaupt of het nog ooit goed moet komen… Ik persoonlijk heb alvast geen boodschap aan bonpa’s die doen alsof ze nog altijd rock’n’roll zijn, nietwaar Rolling Stones? Voor mijn part mag Rod met zijn kleinkinderen met de treintjes gaan spelen (hij heeft naar het schijnt exacte replica’s van historische treinstations), dat lijkt me een zeer leuke bezigheid.
En verder, dat Rod zijn stem na zijn keelkanker niet meer hetzelfde is, is ook een open deur intrappen. Blijkbaar is het een zeer kwetsbaar instrument geworden. Ik heb hem al vreselijk slecht gehoord, maar soms blijkt het toch nog best mee te vallen. Naar mijn smaak valt deze CD wat dàt aspect betreft, toch eerder in de tweede kategorie.
Waar ik me wél kan in vinden, dat is in de “teksten waarin de platitudes mekaar op de hielen zitten”. Ondanks het feit dat Rod Stewart een grote bewonderaar is van Bob Dylan zijn lyrics nooit zijn sterkste kant geweest en op deze CD is er toch niet zo heel lang nagedacht over bepaalde fraseringen. De rijmwoorden zijn soms zo voor de hand liggend dat zelfs het rijmwoordenboek er niet aan te pas is gekomen.
Maar ik moet wel zeggen dat ik even negatief aan de CD begonnen ben als S.V., maar ik ben zeker niet zo negatief geëindigd. De gevoelige snaar bespelen kan Rod nog steeds als de beste. En akkoord, vernieuwend is het allemaal niet, maar wie zit dààrop te wachten van een bijna zeventigjarige? Ik ben al blij dat er geen duetten op staan of geen rap-passage of andere nieuwlichterij die het goed doet op MNM of StuBru. Nee, Rod is een gezapige Radio 2-ster en hij zit daar goed.
En, oh ja, nog één ding: who the fuck (bis) is Taylor Swift?

Ronny De Schepper

(*) Dat ze dit tenenkrullend incident ook heeft uitgezonden, doet me twijfelen: is dit nu het toppunt van zelfrelativering of is ze gewoon zo dom dat ze niet snapte waarom hij zich boos maakte? (Ik gok op het laatste, moet ik zeggen.)
(**) In “Brighton Beach”. Onlangs stond er een artikel in de krant dat hij nu toch toenadering zou zoeken tot zijn onechte dochter. Misschien hebben de twee met elkaar te maken?

Referentie
S.V., Het komt nooit meer goed met Rod Stewart, Gazet van Antwerpen, 4 mei 2013