Tien jaar geleden: “Amoras”

Tien jaar geleden was het de honderdste verjaardag van Willy Vandersteen en dat werd gevierd met een nooit eerder gezien Suske en Wiske-album. Klassieke stripliefhebbers moeten even slikken, want Amoras is gewelddadiger en sexier dan wat we van het olijke tweetal gewend zijn.

De populaire Suske en Wiske-reeks kende al enkele spin-offs die werden opgehangen aan afzonderlijke personages. Maar Amoras is ongezien. Het verhaal speelt in 2047 en Suske en Wiske zijn jongvolwassenen van ongeveer achttien jaar. Door een druk op een foute knop in het laboratorium van professor Barabas raken de twee van elkaar gescheiden in een vijandige wereld waarin hun aartsrivaal Krimson de plak zwaait. (Een parallelle wereld? RDS)
Voor het eerst in 68 jaar is het avontuur van Sus en Wis niet langer bestemd voor kinderen, maar mikt het verhaal op jonge volwassenen. Dat is er ook aan te zien. De tekenstijl van Charles Cambré (De Pfaffs, Spring) is volwassener en scenarist Marc Legendre (Biebel, De Rode Ridder) stopte er aardig wat geweld in. Bovendien durven zowel Wiske als het nieuwe personage Jerusalem al eens een schouderbandje te laten zakken. En de anders zo brave Suske loopt op het einde zowaar te schreeuwen van Fuck, fuck, fuck!
Daar heeft hij alle reden toe, want Wiske sterft voor zijn ogen. ‘Zowel over het vloeken als over de dood van Wiske is een stevig woordje gediscussieerd’, aldus Cambré in Het Nieuwsblad. ‘Marc Legendre heeft me ervan overtuigd dat het in deze volwassener context allemaal iets heftiger mocht.’
Tot dusver Jo De Ruyck in Het Nieuwsblad die volgens mij de hele zaak goed samenvat. Een recensie geeft hij echter niet, daarvoor moeten we ons wenden naar Jan Bex in de Gazet van Antwerpen: “Schoppen tegen een keurslijf kan nooit kwaad. Een nalatenschap creatief interpreteren? Moet kunnen. Want wat was een goeie strip volgens Vandersteen? “Een goed verhaal, een goed verhaal en een goed verhaal”. Personages en karakters zijn gerespecteerd. Cambrés stijl is energiek, maar niet ruig. En dat wil het verhaal wél zijn. En dat verhaal rammelt ook nog hier en daar: te veel onduidelijkheid, te veel details die wringen. Dat vreet aan de geloofwaardigheid. Maar wat hou je over als de personages niet Suske en Wiske zouden heten, maar pakweg Davy en Wendy? Een niet opzienbarend stripje.”
Zelf heb ik het resultaat nog niet gezien, dus ik kan me er geen eigen mening over vormen, maar mijn buikgevoel zegt dat Bex misschien wel eens gelijk zou kunnen hebben. Tien jaar later heb ik het stripverhaal nog altijd niet gelezen en ook niet de vervolgen die er eventueel zijn geweest. Want eigenlijk heb ik daar niks meer over gehoord. Is het bij die ene strip gebleven?

Ronny De Schepper

Referenties
Jan Bex, Stripreeks ‘Amoras’ kiest voor duistere kant, Gazet van Antwerpen, 4 mei 2013
Jo De Ruyck, Dit is 2047: sexy Wiske en vloekende Suske, Het Nieuwsblad, 4 mei 2013