Jacques Dutronc wordt tachtig…

Vandaag wordt de Franse chansonnier en acteur Jacques Dutronc tachtig jaar. Het enige wat ik ooit over hem heb geschreven, was een recensie van een plaat samen met zijn vrouw Françoise Hardy. Dat ging als volgt…

Waarvoor trouwen al niet goed kan zijn. Vogue, de platenfirma van zowel Françoise Hardy als Jacques Dutronc zag wel brood in het (na lang “repeteren”) officiële samengaan van deze twee « idolen » uit de jaren zestig. Ze selecteerde uit het vrij omvangrijke oeuvre van het tweetal telkens acht nummers die wellicht moeten doorgaan voor hun beste en dit wordt gepresenteerd onder de titel « Ensemble ».
Voor Dutronc betekent dit o.a. dat « Il est cinq heures Paris s’éveille » (*), « J’aime les filles », « Et moi, et moi, et moi » en « Les Play Boys » schitteren door hun aanwezigheid (en « Mini, mini, mini » door zijn afwezigheid) en voor Françoise is er « Tous les garçons et les filles », « Ton meilleur ami », « Mon amie la rose» en het magistrale « La maison ou j’ai grandi » (maar niet « Comment te dire adieu »).
Wel jammer dat de twee artiesten telkens alterneren (i.p.v. één plaatkant Dutronc en één Hardy b.v.), want de broosheid en de romantiek van Françoise Hardy weerstaat de spot niet van de relativerende Dutronc. Hopelijk is dit niet met hun huwelijk het geval.
Jacques Dutronc was overigens in feite té intelligent en té zelf-relativerend om lang in het showbizz-wereldje rond te lopen. Tamelijk snel is hij dan ook overgeschakeld op een niet onverdienstelijke filmcarrière. Zo is hij o.a. samen met Marlène Jobert te zien in « Le bon et les truands » van Claude Lelouch. In 1977 was hij met Annie Girardot te zien in “Le point de mire”, een film van de Belg Jean-Claude Tramont. In 1984 is hij zijn typisch eigenste zelf in “Tricheurs” van Barbet Schroeder, aan de zijde van Bulle Ogier. In ‘Mes nuits sont plus belles que vos jours’ van Zulawski (1989) heeft hij Sophie Marceau als tegenspeelster. En in “Toutes peines confondues” van Michel Deville (1992) heeft hij zowaar Patrick Bruel tegenover hem.  In een Alpendorpje werden bij een overval twee oudjes vermoord. De daders hebben echter pech, want het waren de ouders van Antoine Gardella (Jacques Dutronc), een beruchte gangster. Met de passieve steun van inspecteur Vade (Patrick Bruel) rekent Gardella af met de overvallers (o.a. “onze” Michaël Pas), maar Interpol-agent Turston (Vernon Dobtcheff) wil van de gelegenheid gebruik maken om Gardella in te rekenen en hij vraagt Vade om hem te helpen. Zoals altijd komt er wel wat erotiek bij te pas bij Michel Deville en daarvoor zorgt deze keer Mathilda May.

In 2000 speelt hij (zogezegd) op de piano van David Bowie in “Merci pour le chocolat” van Claude Chabrol.

Referenties
Ronny De Schepper, Just married, De Rode Vaan nr.51 van 1981
Françoise Hardy-Jacques Dutronc, Ensemble, Vogue VBTV 07

(*) Volgens de legende (en meer bepaald Bert Verhoye van Het Laatste Nieuws) zou de fluitsolo hierop gespeeld worden door Jean-Pierre Rampal, maar dat is niet waar. Roger Bourdin is de “dader”. Een andere legende (of zou het dan toch waar zijn?) is dat toen Dutroux op 23 april 1998 (even) ontsnapte, men na het bericht hierover, puur toevallig nemen we aan, “J’aime les filles” van Jacques Dutronc speelde.