Fons Mariën las Waarom Jezus van school werd gestuurd (en Mohammed ook) van Nick de Clippel.
In de reeks Kwintessens is een derde titel verschenen: Waarom Jezus van school werd gestuurd (en Mohammed ook). Auteur is Nick De Clippel, die lezers van de site van het Humanistisch Verbond kennen als schrijver van blogartikels en boekbesprekingen. Het is een vrijzinnig boek bij uitstek, dat handelt over geloof en godsdiensten, atheïsme en de seculiere staat, de plaats van godsdienst in het onderwijs.
Nick De Clippel schreef een bijzonder boek: het handelt over heel wat en dat in een heel verstaanbare tekst. De auteur heeft niet getracht te imponeren door een ‘geleerd’ boek te schrijven. Hij goochelt meestal niet met moeilijke woorden, talloze voetnoten en een uitgebreide bibliografie. De manier waarop dit boek is geschreven maakt het toegankelijk voor een breed publiek. Dit in tegenstelling tot talrijke filosofische geschriften die de indruk van geleerdheid willen maken door obscure taal en jargon te gebruiken. Toch is het voor de lezer duidelijk dat De Clippel niet zomaar iets schrijft, in de achtergrond schuilt een grote kennis van de materie, die het resultaat is van belezenheid en boekenwijsheid. Maar de auteur blijft bescheiden en pakt niet uit met zijn eruditie.
Zoals de titel al suggereert, gaat dit boek vooral over godsdienst en atheïsme. “Mensen verdienen in principe altijd respect, maar wat ze ‘geloven’ verdient niet noodzakelijk dezelfde eer” (p. 17). Vaak is de houding van godsdiensten echter dat ze niet aanspreekbaar zijn, dat ze boven alle kritiek verheven zijn. Nick De Clippel houdt zich evenwel het recht voor te wijzen op contradicties in wat godsdiensten ons voorhouden. Wat godsdiensten beweren, strookt veelal niet met de logica. De Clippel houdt een kritisch onderzoek naar allerlei beweringen over godsdienst en geloof: bijvoorbeeld dat ze bevorderlijk zouden zijn voor geborgenheid, vertrouwen, troost, zingeving en altruïsme. Hij wijst er verder op dat godsdiensten zoals het christendom en de islam voor een groot deel van hun geschiedenis totalitair waren en dat in hun naam veel geweld is gepleegd.
Vooral besteedt de auteur nog aandacht aan het aspect opvoeding, en dan meer bepaald de plaats van godsdienstonderwijs in onze scholen. In dit hoofdstuk heeft hij het uiteraard over de seculiere staat en concreet over hoe in België een en ander is geregeld. Uitgebreid schrijft hij over de seculiere staat, cultuurchristendom, ietsisme, levensbeschouwelijke onverschilligheid, accomodaties voor godsdienstige groepen e.d. Hij pleit voor een overkoepelend vak levensbeschouwing, in de plaats van de opdeling van leerlingen volgens godsdienst of levensovertuiging.
Dit boek is heel vlot leesbaar. De Cippel hanteert een eigen stijl met een licht ironische toon. Een voorbeeld: “Het is ongetwijfeld zo dat het vrije en rijke Westen veel meer kan doen voor gelijke rechten, gelijke kansen, een eerlijkere verdeling van de taart, een veilig en gezond leven voor iedereen, en betere tv-programma’s” (p.56). De plotse aanvulling met een banaal gegeven relativeert en zorgt voor een monkellach.
Fons Mariën
dagelijks iets degelijks 