Het is vandaag ook al tien jaar geleden dat de Amerikaanse folk- en blueszanger Richie Havens is overleden.
Hij is vooral bekend van zijn optreden op Woodstock (foto), waarover ik destijds (1969) nogal euforisch berichtte: “De rij wordt geopend door Richie Havens, een zwarte folk- en bluessinger. Hij zingt: « Sometimes I feel like a motherless child » … De voornaamste aanpassing van deze spiritual is een herhaalde kreet om freedom. Het hoogtepunt van zijn optreden is wanneer hij het podium verlaat: totaal in trance (zijn lang kleed is helemaal nat) speelt Richie verder tussen de technici. Dit is geen image meer: dit is echt.”
Richie Havens werd geboren op 21 januari 1941 in Brooklyn. Als zoon van een pianist werd hij al vroeg bij de muziek van zijn familie betrokken. Zelf had hij echter ook aanleg voor beeldende kunst. Zodoende heeft hij enkele jaren in Greenwich Village op straat portrettekeningen van toeristen gemaakt.
In Greenwich Village ontwikkelde Havens ook meer muzikale interesse. Hij was in folkclubs een bezienswaardigheid, omdat hij zich als zwarte muzikant tussen voornamelijk blanken voortbewoog. Havens liet zich inspireren door onder anderen Bob Dylan en Joan Baez, maar voegde daar zelf een aantal herkenbare elementen aan toe. Zo was het bekend dat hij zijn gitaar standaard op het akkoord D majeur had afgestemd, en zijn er af en toe elementen van zijn verleden als jonge gospelzanger in te horen. Bovendien tikte hij bij het spelen zo ritmisch met zijn voet op de grond, dat het klonk alsof er een drumpartij gespeeld werd. Dat, en zijn snelle gitaarspel, maakte van Havens’ muziek een geheel eigen stijl, die ervoor zorgde dat hij in 1965 een contract kreeg aangeboden bij platenmaatschappij Douglas.
Een muzikaal hoogtepunt was voor Havens zijn optreden op de beroemde Woodstock Music & Arts Fair, een van de grootste popfestivals ooit, in 1969. Vanwege de vertragingen van de aankomst van de andere artiesten, bleef Havens doorspelen totdat hij afgelost kon worden (het optreden duurde alles samen drie uur). Op het moment dat al zijn nummers al gespeeld waren, besloot hij een improvisatie te spelen op het nummer ‘Motherless Child’, waarin hij het woord freedom keer op keer herhaalde. Onder de titel ‘Freedom’ werd dit nummer een internationale hit.
Na Woodstock kwam Havens carrière in een stroomversnelling. Hij speelde veel eigen versies van nummers van onder anderen Bob Dylan en The Beatles, waarvan ‘Here Comes the Sun’ een bekend voorbeeld is. Ook speelde hij mee op de soloalbums van ex-Genesisleden Peter Gabriel en Steve Hackett. Bovendien speelde hij in 1993 bij de inwijding van Bill Clinton als president. In de jaren 90 had hij een clubhit met een cover van Going back to my roots. Het nummer Hands of Time, dat hij samen met Groove Armada maakte, werd in 2004 gebruikt in de film Collateral. Havens overleed op 72-jarige leeftijd aan een hartaanval. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 