Barbara Sarafian, de Gentse actrice van Armeense afkomst, viert vandaag haar 55ste verjaardag (foto Michiel Hendryckx).
Aanvankelijk werkte ze mee aan diverse radioprogramma’s, waaronder Sonja Duplex van Studio Brussel en De Nieuwe Wereld van Radio 1. In Vlaanderen wordt ze ook door haar televisiedebuut in de veel herhaalde reeks Alles kan beter (1998) vaak in een komische context geplaatst.
Internationaal debuteerde ze in 8½ Women van Peter Greenaway (1999). Ze speelde ook in Fortress II (1999) en in CQ van Roman Coppola (2001). Voor haar rol als Matty in de film Aanrijding in Moscou kreeg ze een prijs voor “beste actrice”. In 2015 won ze de Vlaamse televisiester voor “beste actrice” voor haar vertolking in “In Vlaamse velden”. Op het Filmfestival van Locarno kreeg ze in 2016 de Boccalino d’Oro voor Beste Actrice.
In 2019 leverde ze een sterke prestatie als een therapeute die via een zelfhulpgroep voor kankerpatiënten eigenlijk haar huwelijk (met Wim Opbrouck) tracht te redden. Het is een film van de Gentse regisseur/scenarist Willem Wallyn “die in 1999 veelbelovend debuteerde met de eigenzinnige thriller Film 1 (ook bekend als Piranha Blues), om pas na twintig jaar met deze opvolger te komen. All of Us is iets heel anders: een tragikomedie over een praatgroep voor terminale kankerpatiënten. We volgen het wel en wee van de vier groepsleden én de therapeut, en dat is bij elkaar nogal veel: de drama’s stapelen zich op en het geheel houdt iets vluchtigs. De film wordt gered door een sterke ensemblecast en een goede dosering van lichte en zware momenten,” aldus de VPRO-Gids. De website Kutfilm spreekt van een “weliswaar flauw betitelde tragikomedie” maar waarom de film deze Engelse titel meekreeg en wat-ie dan wel wil zeggen (behalve de letterlijke betekenis dan), kan ik nergens vinden. Sven De Schutter gaat dan wel verder met “Eat this, Jan Verheyen, Hilde Van Mieghem, Nic Balthazar en tutti quanti, dit is hoe je toegankelijke, rake cinema voor volwassenen maakt. (…) het ensemble dat we hier aan het werk zien, is redelijk weergaloos. Barbara Sarafian valt niet meer te overtroeven, Bruno Van den Broeck is verrassend ingetoomd, Maaike Neuville hemels. Joke Devynck blijft maar groeien als actrice en Jan Hammenecker is de laatste jaren terecht meer op de voorgrond gekomen. (…) Uitzonderlijk ook in Vlaamse fictie: goed acterende kinderen. Oona-Lisa Van Haver en Ellis De Beule – zoon van – spelen de pannen van het dak.”
Barbara Sarafian is ook het gezicht van de campagne “Hey hoe gaat het?” dat het taboe rond zelfdoding wil verbreken. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 